Voor het leven getekend

gebroken. gelukkig. woedend. opgelucht. eenzaam. Dat gaat er allemaal door mij heen wanneer ik op hetzelfde moment op het treinstation sta als een meisje met dezelfde leeftijd, dat zojuist heeft besloten om haar leven op een verschrikkelijke manier te beëindigen. Ik doe mijn ogen dicht en probeer me te concentreren op mijn ademhaling en mijn hartslag. adem ik nog? werkt mijn hart nog? Mensen om mij heen schreeuwen en kinderen huilen. Wat is er in haar leven gebeurd, zo verschrikkelijk, dat een jong meisje als zij besluit om haar leven te beëindigen? Niemand verdiend dat.. als het mijn eigen kind zou zijn geweest..

Een week later. de ‘show’ is allang weer voorbij. De tijd gaat verder, en zo ook iedereen haar of zijn leven. Niemand heeft het er echt nog over.. misschien 2 personen die elkaar lang niet meer hebben gezien wisselen nog ff snel een woordje uit over het ongeluk, maar dat is het wel. en ik? ik ben voor het leven getekend. Want dat meisje van het treinstation? Dat was ik.