Vogelvrij

Hoewel het eergisteren Downdag was, vielen we gisteren met z’n allen dieper dan ooit. Om 8u20 hoorde ik dat er twee explosies waren geweest op de luchthaven van Zaventem. Er werd in eerste instantie wat lacherig over gedaan. Maar op weg naar de studio begon het echter te dagen toen ik vernam dat de wegen naar Zaventem waren afgesloten.

Tijdens de opnames had ik geen internetconnectie en ging het leven nog even vrolijk verder. Daar zaten we immers met een ring. Gelukkig niet op een Düsseldorf, Michel. We zaten er – hou u vast – met een vaginale ring. En we deden het ook met applicators en plunjers. Anticonceptiva is sinds gisteren een beetje loodgieterij geworden. Lang leve, instructiefilmpjes en de daarbij horende lachsalvo’s. Toen ik in de auto nog snel, met big smile, een ludieke ringfoto op Instagram wilde posten, hoorde ik op de radio wat er in Brussel gaande was. De foto werd verwijderd. En het werd stil. Tranen rolden over mijn wangen en het snot bengelde ongecontroleerd aan mijn neus. Het deerde niet.

40 kilometer. Op een half uur rijden van ons huis, onze veilige thuis, speelden zich de meest gruwelijke taferelen af. In de vertrekhal waar we zelf al zo vaak stonden, de balie van Brussels Airlines waar we vorige zomer nog boos werden omwille van een banale, halve kilo overgewicht, veranderde op 3 seconden in de set van een oorlogsfilm. Deze inkom was een plek waar families samenkwamen en lachten, blij waren omdat ze even de stress achter zich konden laten, waar werd geknuffeld en gezoend, waar leuke plannen werden gesmeed. Die plaats is niet meer. Mensen die hun geliefden net hadden afgezet, namen afscheid voor het leven. Van het leven. Mensen werden uiteengerukt. Banden en lichamen. Littekens. Voor altijd.

Even later was er de explosie in Maalbeek. Mensen die plichtbewust onderweg waren naar het werk, naar school. Vele onschuldige mensen blijven onderweg. Voor altijd.

De beelden deden mijn maag krimpen en mijn hart bloeden. Ik wil niet bang zijn. Ik mag het niet zijn. Maar ik ben het stiekem toch. Ik wil ‘gewoon’ veilig zijn. Veilig kunnen thuiskomen. In een warm nest waar liefde overheerst. Noem mij gerust naïef, maar ik droom van ONZE wereld als één groot nest. Waar er veiligheid, warmte en huiselijkheid is voor iedereen. Er zijn zoveel mooie mensen. Together we stand strong. Laat ons dan ook sterk zijn, liefhebben en samen broeden op een goed plan. Zodat onze kinderen veilig kunnen groeien, vliegen en landen.
Tous ensemble!