Prullenbak op de borstkas van Max Verstappen

In drie groepjes gaan we op pad, handschoenen en foeilelijk hesje aan, grijpstok in de hand en rolletje vuilniszakken in de kontzak. De spreker vertelt trots dat er afgelopen week duizend schoolkinderen hebben meegedaan aan de week van Nederland Schoon. We duimen voor een krachtige nieuwe generatie. Een generatie die weet wat een prullenbak is.

Met zijn vijven struinen we langs het spoor. Door de jaren heen ben ik aardig handig geworden met de grijper. Met het grootste gemak pluk ik zelfs peuken en snoeppapiertjes van het wegdek. Een oude man applaudisseert enthousiast vanaf het perron. Vanwege recente verbouwingen zwerft er veel geel bouwlint langs de rails. Snel blijkt dat de blikken Rode Stier en hun goedkopere varianten nog steeds hofleverancier zwerfvuil zijn. Ik denk aan Max Verstappen. Het grote talent met de enorme sponsor achter zich. Kan hij in de toekomst niet geïnterviewd worden met een grote prullenbak op zijn borstkas? Ik weet wel een goede tekenaar.

Ik graai de restanten van een gestripte fiets uit de struiken en loop ermee naar een lantaarnpaal. In mijn zoveelste groene vuilniszak zitten verrassend veel heupflesjes jenever en wodka. Indrinken stond in mijn jeugd blijkbaar nog in de kinderschoenen. Denk terug aan vorig jaar toen we een rol tapijt en het Nieuwe Testament vonden. De verhalen liggen letterlijk op straat.

Bij de koffie komen meer verhalen los. De spreker van de ochtend meldt dat hij net twaalf volle luiers uit de droogstaande sloot heeft gevist. Ik zeg hem dat hij er dan wel eentje gemist heeft. Mijn fantasie gaat alle kanten op. Bracht deze man of vrouw er iedere keer eentje naar de sloot of gingen ze in één keer de gracht in? Wilde de dader een paar euro voor het lichten van een duobak besparen? Of is het de vaste stop van jonge ouders op doorreis?

In het begin van de middag lepel ik een heerlijke kom soep met de andere vrijwilligers. Moe maar voldaan met een enorme grijparm. De vrouw naast me vraagt of ik een positief toekomstbeeld heb. Ik verhaal over Boran Slat, de student uit Delft, zijn project met de verschillende oceaanstromen, zijn aanpak van de plastic soep, zijn crowdfunding, de recent ontdekte bacterie die plastic deeltjes eet en concludeer dat de mens altijd weer in staat blijkt grote problemen het hoofd te bieden. Vaak als de nood het hoogst is.

Maar misschien houd ik mezelf wel voor de gek.