Levenskunst

Een paar uur geleden werd ik wakker, met zware hoofdpijn, zoals dat iedere dag gaat. Mijn dag begint met pijnstillers. Terug mijn bed in, om het spul in te laten werken. Een raar verhaal voor u? Niet voor de 300 lotgenoten die net als ik last hebben gekregen van verhoogde hersendruk.

Tegen wil en dank
vaak op het ereschavot
in hoofdpijndossiers

Verhoogd hersendruk
bezorgt de neurochirurg
vele hoofdbrekers

Ik dood de tijd dat ik lig te wachten tot ik me wat beter voel, met lezen en het schrijven van haiku gedichtjes of zoals nu, een haibun, een stukje proza gecombineerd met kyoka, gedichtjes over wat een mens zoal overkomt. Een zacht healing muziekje op de achtergrond als tegengas voor de herrie in mijn hoofd. En wat ik zojuist beschreef, kunnen andere mensen met een, al dan niet pijnlijke, chronische ziekte, die hen vaak dwingt tot rust, u ook vertellen. ‘We’ doen dat alleen niet vaak, willen niet zeuren.

Bonsai voor het raam
kijkt halsreikend naar de wilg
voelt zich sterk geknot

Zo’n rustige start van de dag, staat in schril contrast met werkend Nederland, die zich haast om op tijd daar te zijn waar hij of zij verwacht wordt. Ik heb me ook mijn hele leven gehaast om alles, in alle rollen die ik in werk en privé had zo goed mogelijk en op tijd te doen. Nu is er volop tijd voor reflectie, ook al wordt het me door mijn lijf verplicht opgelegd; ik heb geleerd van de rust te genieten. Het liefst zijn we, ik incluis, druk met een interessante baan, een gelukkig gezin, gezellige vrienden, sporten, hobby’s en reizen.
Bij iedereen begint die droom te rafelen, bij de een eerder dan de ander. De een houdt een mooie levensdoek over met wat franje, de ander eindigt met een gescheurd vod, waarin nauwelijks nog een patroon te herkennen is. De kunst is, ondanks dat vod, je gelukkig te voelen. Want hoe meer het leven je op de proef stelt, hoe meer er van je gevraagd wordt, om te leren gaan met tegenslagen, hoe dieper je leert graven naar levensgeluk. Dat is wat ik noem levenskunst. En net zoals bij elke kunstenaar, mislukt de levenskunst ook wel eens, en belandt mijn ‘doek’ met een ferme zwaai in de hoek van de kamer om later de stukken weer op te rapen en verder te gaan.

Het leven deelt uit,
leef wie je vandaag bent,
niet gisteren was