In gedachten of zo weer vergeten?

Vol in de rem gekraak onder het treinstel. Takken? Pluisjes trekken om hoog langs de ramen van de trein, geschrokken kruizen passagiers ogen elkaar in de tot stilstand gekomen trein. Iedereen vraagt zich af wat het was, we wachten enkele minuten speculeren wat het zou kunnen zijn. De één draait zijn hoofd bewust weg van het raam, ik kijk naar buiten op zoek naar de gruwel die zich buiten heeft afgespeeld. Wij treinreizigers hebben elkaar, de machinist en het slachtoffer waren alleen op het moment zei blijven alleen in dit moment. Ik hoor een jammerend gepiep van een klein maltezer hondje in mijn coupe het klinkt alsof hij voelt wat er is gebeurd. Snapte degene die nu niet meer kan nadenken wat hij of zij zojuist heeft gedaan, weet de machinist wat hem zal overkomen; nachtmerries in bed, weet ik wat ik zojuist heb mee gemaakt of sta ik over een maand weer jammerend op het perron als mijn trein tien minuten vertraging heeft i.v.m. een aanrijding van een persoon. Het is allemaal zo normaal geworden, dit is niet normaal er ligt iemand met zijn hart verscheurd onder mijn coupe, uitzichtloos keek hij of zij naar de groter wordende trein, niks meer om voor te vechten, geen hoop, geen geluk: dat mag niet, niemand mag zich zo voelen. Geen idee heb ik wie deze persoon was of had willen zijn, of hij of zij het gevoel heeft gehad dat er naar hem of haar is geluisterd er begrip is getoond.
Ik heb geen geduld en in dit soort situaties kan ik niet tegen wachten want ik zou graag wat willen doen. Ik kan niets doen, ik kan alleen maar zeggen vergeet niet te luisteren naar de mensen om je heen, zie ze en laat ze voelen dat ze er toe doen.