De Wekker

De wekker gaat. Geërgerd druk ik op de snoozeknop om mezelf vervolgens acht minuten extra slaap te gunnen. Niet dat die paar minuten het verschil zouden maken. Ik was al (te) laat in slaap gevallen en nu moet ik er al weer vroeg uit voor mijn stage. Na de tweede keer worstelen met mijn wekker loop ik zachtjes naar de badkamer en besluit ik om tóch nog even snel te douchen. Fris en fruitig loop ik naar beneden om mezelf te verwennen met een die avond daarvoor gesmeerd broodje en een slappe bak koffie. Verhaast kijk ik naar de klok en snel me naar mijn schoenen en jas toe en vlieg de deur uit. Uiteraard is het donker en miezert het een beetje, en uiteraard was ik niet zo slim geweest om een paraplu mee te nemen, want het zou eens droog zijn in Nederland.

Op het nippertje haal ik mijn trein en word ik vergezeld door een veel te jonge tienermoeder met een schreeuwende baby. Ik doe gauw m’n oordopjes in en zet een lekkere afspeellijst op en zet het volume zodanig hard dat ik de baby niet meer hoor huilen. M’n ochtend kan niet meer stuk. Een enige tijd verder zie ik iemand de bladzijde omslaan van de gratis stationskrant die ik door de haast mijzelf niet meer heb kunnen bemachtigen, en zie daar een foto van een militair staan. Ik denk treurig terug aan de gebeurtenissen die zich eerder afspeelden in Parijs. Je zou maar met je vrouw of vriendin gezellig uit eten zijn gegaan en dan gebeurt er zoiets. Ik vraag me af waarom kranten alleen het nieuws publiceerden over wat zich in Frankrijk afspeelde en niet wat gebeurt in de rest van de wereld. Wellicht is het zo, dat de incidenten in de hoofdstad dichterbij waren dan de overige ellende. En over ellende gesproken: die arme vluchtelingen. Levensgevaarlijke tochten leggen ze af naar een land waar vervolgens mensen roepen dat ze niet welkom zijn, terwijl misschien de hele familie van die personen is omgekomen.

En dan schaam ik me toch wel een beetje, dat ik me druk maak om een paar minuutjes extra slaap, of een beetje regen terwijl anderen verdrietig zijn omdat hun geliefde dood is geschoten tijdens hun lievelingsconcert, of mensen die zich druk moeten maken om hun bestaan. Je druk moeten maken om je bestaan, bestaat er überhaupt iets ergers?

Zo nu en dan probeer ik er ook even bij stil te staan: “Wat heb ik het toch eigenlijk goed”. Elke avond slaap ik weer warm onder de dekens en een dak, zonder na te hoeven denken over hoe ik morgen aan mijn eten kom, hoe ik morgen aan drinken kom, hoe ik morgen overleef.