De vermoeiende aandoening die muziek heet ;)

Ik lijd aan het ‘ik onthoud songteksten’ syndroom. Op zich niet zo’n erge aandoening. Mocht het niet in combinatie komen met de ‘ik onthoud rare muziek riedeltjes’ obsessie en daarbij de ‘ik heb bij elk liedje een herinnering’ plaag. Die heb ik dus alle drie. Echt, het ritje van huis naar werk -wat volgens mijn mobiel met ‘ik volg je’ functie varieert van 13 tot 21 minuten- is een ware rollercoaster van emoties, uithalen en rare deuntjes.

Hoe zo’n ritje gaat? Rond 7:45 uur stap ik m’n auto in. Gelukkig nog geen journaal, maar muziek; Q-music. Fireball van John Ryan en Pittbull. (eigenlijk andersom, maar ik houd van de underdog). Hèt nummer waarbij mijn “ik onthoud rare riedeltjes’ obsessie ontdekt is. Onderweg naar Oostenrijk zong ik vrolijk mee en deed ik ook vrolijk mee met de “oehoe”, die mijn medereizigers nog nooit hadden gehoord (00:32” mocht je ‘m willen checken). Ik werd zelfs uitgelachen. Nu kunnen zij dit nummer die meer horen zonder ook mee te “oehoe’en. Daarna komt een nummer dat uit het foute uur zou kunnen komen. ‘De ketchup song’, je weet wel. Die Spaanse, waar een slechte Engelse vertaling voor is gekomen. Ik studeerde in Spanje toen het een hit was. Dus ja. Ik kende dat verdomd snelle liedje gewoon in het Spaans. Toen ik met mijn medestudenten wachtte in de copyshop, zong ik zonder na te denken het eerste couplet mee. Shit, echt serieus. Gewoon respect gekregen van de Spanjaarden… Ondertussen is het 8:00 uur en sta ik even stil. Ja zelfs tussen Nijverdal en Wierden staat wel eens file. Het journaal. Ik switch even over naar m’n mobiele playlist. En daar is ie hoor: Jewel met Foolish games; wát een herinnering. Ik, welgeteld 14 jaar oud, voor het eerst teleurgesteld. Verliefd en volledig verbaasd dat hij er vandoor ging met een volgroeide knappe, populaire donkere dame. En mij, de grijze muis, met een lichaam als een strijkplank en onbekender dan Remy, zomaar liet staan. Naja liet staan…we hadden nog nooit ‘Hoi’ gezegd. Terugkijkend kon die jongen er ook niets aan doen. Maar goed. Ik, in de regen op de fiets naar huis, zeiknat aangekomen, hup naar zolder en dan hard meezingen met Jewel. Heerlijk dat zelfmedelijden.
Heftig geëmotioneerd en met schorre stem kom ik iets over acht dan uiteindelijk op mijn werk aan.

Poeh… In een kwartier met een fireball “oehoe” van Oostenrijk, door naar de copyshop “Asereje” in Spanje en terug naar 1996 met “tearing me“tearing me apart” liefdesverdriet. Ja, dit is een zeer vermoeiende aandoening.