Stilte voor de Sociale Storm

Afgelopen week kwam ik een oud bekende van mij tegen op station Breda. De
vertraging die we gratis bij onze reis hadden gekregen diende als prima mogelijkheid om elkaar weer even op de hoogte te brengen van de significante evenementen en bezigheden in onze levens.

Vijf tot tien minuten in onze conversatie breekt een buitenstaander opeens ons gesprek open:
“Jongens, mag ik jullie bedanken?”
Aangezien zo’n vraag ook voor ons geen dagelijkse kost is, beantwoordden wij met verbazing. De beste man legde uit dat het hem opvrolijkte de dynamiek in ons en onze conversatie te zien, in schril contrast met wat zich op dat moment op de rest van het perron voltrok.

Ik keek om mij heen en kon niet anders dan begrijpen waar deze man op doelde. Door het stellen van deze vraag legde hij bloot wat mij al zo vaak eerder is opgevallen: de mens als sociaal dier getemd door de wereld achter de schermen.

Zo stonden ze daar, in grote getalen, gebogen over hun evenwaardige realiteit, creërende een stilte die ik alleen maar kon beantwoorden in treurnis. Nietsvermoedend werden wij de uitzondering op de norm, het leven in de brouwerij, de storm na de stilte.

Tegenwoordig is voor veel mensen de treinreis gedegradeerd tot louter een middel, waar ik het enkele jaren geleden nog kende als een doel. Een doel als in een prachtige mogelijkheid om kennis te maken met mensen die ik tot dat moment nooit eerder had gezien en waarschijnlijk bij het verlaten van de trein nooit meer opnieuw zou treffen. Maakte dat uit? Nee, dat was juist haar schoonheid, de schoonheid van het gezamenlijk onderweg zijn, ieder zijn eigen geschiedenis schrijvende.

Waar is die studente die mij zo inspireerde met haar liefde voor de poëet Yeats, de dame die mij zo ontroerend kon vertellen over haar inmiddels overleden man, en die meneer die zo openhartig vertelde hoe trots hij wel niet was op zijn studerende kinderen?

Mogelijk zijn zij profielen geworden, identiteiten in het web. Mogelijk hebben zij zich ook tot de stilte van het sociale medium bekeerd. Mogelijk hebben zij dat ook niet gedaan en creëren zij heden ten dage nog steeds een prachtige sociale dynamiek wanneer zij onderweg zijn. Voor veel mensen die ik ooit heb ontmoet in de trein verwacht ik het eerste, doch hoop ik op het laatste.

Dus, een oproep aan allen. Medereizigers bieden een tastbare schoonheid, eentje die zich enkel kan manifesteren wanneer we elkaar weer in de ogen durven te kijken.