Als je op dat punt komt…

13 jaar getrouwd. 15 jaar samen. Lief en leed gedeeld. En eigenlijk weet ik allang dat het gevoel niet is zoals het hoort. Maar door zoveel omstandigheden houd ik vol. Zet ik door. Want ik ben getrouwd in voor- en tegenspoed. Maar nu ben ik toch op dat punt beland. Dat punt dat er een nieuwe toekomst gecreëerd gaat worden. En sta ik aan het begin van een hoop onzekerheid.

Want wat komt er op me af? Ik ben 39, heb twee kinderen van 2 en 6. Heb twee auto-immuun ziekten en nog allerlei bijkomende ongemakken. Maar het vreemde is… Het voelt toch goed! Ondanks dat 2016 waarschijnlijk een heel zwaar jaar gaat worden. Het voelt goed! En dat durf ik hardop te zeggen. Eindelijk. Want sinds ik de knoop heb doorgehakt is er zo’n last van me afgevallen. Dat is bijna onbeschrijflijk.

Hoe ben ik er eigenlijk gekomen? Op dit punt. Was het mijn kortstondige affaire die me de ogen opende? Of het opstandige en angstige gedrag van mijn dochter? Of misschien mijn jarenlang onderdrukte biseksualiteit? Wat is er allemaal gebeurd of misschien wel niet gebeurd? Hoe heb ik me gevoeld of misschien wel niet gevoeld? Waarom heb ik jaren gevochten en kan ik dat nu niet meer? Jarenlang vechten voor mijn gezondheid, mijn huwelijk, de erkenning van familie en vrienden, tegen het onbegrip van anderen (onbekenden en bekenden), financiën die zo’n impact hebben gehad, voor de schijn op te houden, maar vooral… tegen mezelf. Het is zo’n uitputtingsslag geweest.

Had ik dan zo een verschrikkelijk huwelijk vraag je je misschien af? Menigeen bekende waren in shock toen ze het hoorden. Een partner die van me houd, twee prachtige gezonde kids, woning in een leuke buurt, voor de buitenwereld een powerkoppel. En toch sta ik op dat punt en heeft het tij zich gekeerd. De beslissing is genomen. Flitsen van die 15 jaar vliegen voorbij. Het is een rouwproces. Alleen heb ik daar al heel lang de tijd voor gehad en mijn partner niet. En dus komt die klap keihard binnen. Want voor mij voelt het goed, maar voor hem juist niet. Hij wilt dit niet, maar heeft geen keuze meer.

Hoe heeft alles zich zo kunnen ontwikkelen? Dat de ene klaar is voor iets nieuws en de ander dit niet heeft gemerkt?
En verhaal vol onthullingen en verdriet, maar ook vol vooruitzichten en toekomst!