Een haasje op hakkenjacht

Het is bijna zo ver: nieuwjaarsgala. Mijn perfecte jurk had ik al snel gevonden, daarna volgende de sierraden. Nu ontbrak er nog maar één ding: pumps, in mijn ogen stelten voor volwassenen.

Nee, ik ben zekers geen hakken-mens en heb dan ook geen paar pumps in huis voor de leuk. M’n benen breken zeker op die evenwichtsbalken. Skiën kan ik wel, maar op hakken lopen? Dat is pas een sport dat in het rijtje levensgevaarlijk thuis hoort.

Ook al durf ik wel met platte schoenen te komen, toch wou ik dit jaar het plaatje compleet hebben. Deze jurk verdient het om op een voetstuk te worden gezet. In de loop van de tijd heb ik her en der wel wat gezien en zelfs al gepast.

Had ik mezelf zo ver gekregen toch even een paar pumps aan te passen dan stond ik te balanceren om niet over boord te vallen. Een maatje kleiner was dan weer geen succes voor mijn kleine teen. Het viel niet mee. Ik wist al niet goed wat ik wou en als ik dan toch wat probeerde bleek het glazen muiltje niet te passen.

En als ik dan toch een paar mooie hakken had gevonden, waar mijn voetje precies zijn weg in wist te vinden, werd ik terug gevloten door mijn portemonnee. Die halve schoenen, want dat zijn het toch eigenlijk, voor 200 pingels, daar trapte mijn portemonnee niet in! En in die zaak gaven ze blijkbaar ook geen studentenkorting…

De tijd begon te dringen, dit was de laatste dag dat de winkels open waren voor gala. Ik had een vriendin mee gevraagd voor de mentale steun. Bij de eerste winkel waar samen keken trok meteen een paar hakken mijn aandacht. Misschien waren het de wolkenkrabbers van een hakken, maar misschien was het ook wel het kant waar ik zo gek op ben. Ik keek ernaar en bij het zien van de hoogte verzwikte ik mijn enkels al, waarbij ik me af vroeg of ik er een stel krukken bij kon krijgen. Toch maar even passen. Shit, ze pasten ook nog. Nee, ik vond het te eng, laten we snel verder gaan.

De tijd begon te dringen en ik paste pump na pump, maar de moed zakte mij in de enkellaarsjes. Er blijft eigelijk maar een optie over, die ene, van de eerste winkel. Zullen we toch maar even terug gaan? Gewoon voor de zekerheid. Ik stapte nog een keer in die kanten hellingen en nam een bergwandeling naar spiegel. Oeps, ik begin ze nu toch wel echt heel leuk vinden.

Besloten om ze te kopen word ik steeds enthousiaster. Bij de kassa word me een paar flubberige hakzooltjes aangeboden om het lopen wat comfortabeler te maken, ik sla af en gapte terug: daarvoor is toch alcohol uitgevonden?!