Het knagende klimaat

Terwijl leiders uit de hele wereld in Parijs bespreken welke maatregelen ze gaan nemen om het klimaat te redden, breng ik het milieu nog even wat extra schade toe. Ik, die geen auto, wasdroger of afwasmachine bezit maar wel een fiets van 30 jaar oud en een NS-voordeelurenkaart, en wier keuken eruitziet als een mini-milieupark, vlieg met prijsvechter Ryainair – en ik fluister nu – voor 10 euro naar Dublin. 10 euro. Voor dat geld kan je ook naar de bioscoop, of een retourtje Rotterdam-Gouda kopen. Maar je hebt dus, als je er vlug genoeg bij bent, ook de mogelijkheid om voor dat geld 1000 kilometer te overbruggen in ongeveer 1,5 uur en daarbij 120 kilo Co2 uit te stoten. Hoeveel vuiligheid zouden mijn vliegreizen naar Warschau en Manchester eerder dit jaar eigenlijk veroorzaakt hebben?
Ik probeer het voor mezelf natuurlijk allemaal goed te praten. Want prijsvechters proppen meer passagiers in een vliegtuig dan andere vliegmaatschappijen en dat is beter voor het milieu toch? Bovendien heb ik nog nooit gevlogen naar bestemmingen buiten Europa, dat is nog veel slechter voor het klimaat. En eenmaal op mijn bestemming doe ik verder alles met het openbaar vervoer of te voet. Dan maak ik het toch weer een beetje goed? En hé, het geld groeit niet op mijn rug en dit is een mooie kans om toch wat van de wereld te zien.
Maar het klimaat blijft knagen. Want ik had natuurlijk ook met de boot kunnen gaan. Dat duurt wat langer en kost een stuk meer, maar spaart het milieu aanzienlijk. Terwijl ik dit allemaal zo overpeins, kijk ik uit het raampje en zie de groene Ierse kust in beeld verschijnen. Was ik maar net zo groen. Moeder Natuur is zelf zo te merken ook flink pissig op mij omdat ik haar mishandel, want het vliegtuig schudt als een gek door de storm die op dat moment woedt. Ik word er duizelig van.
Eenmaal geland is mijn schuld kennelijk nog niet ingelost. Voor straf moet ik nog anderhalf uur zonder eten en drinken in het vliegtuig blijven zitten, bij gebrek aan parkeerplek voor onze kist. Zo stijf als een hark daal ik uiteindelijk de vliegtuigtrap af. Snel de dubbeldekker in die me naar het centrum van Dublin brengt. Moet je kijken hoeveel mensen daarin passen, hartstikke goed voor het milieu toch? Maar ondertussen knaagt het klimaat harder dan ooit.