Schakelen, na vrijdag de 13e

Schakelen, na vrijdag de 13e

In de Nederlandse lichtstad die “glowt” als nooit tevoren komt het bericht over het inferno in de Franse lichtstad hard binnen. De volgende dag stromen beelden en krantenartikelen hierover de huiskamer in. Deze dag zou een feestje moeten zijn; oppassen op onze tweeling-kleinzoons van een half jaar en onze kwikzilverige kleindochter van drie. Een dag vol tegenstellingen; na in de vroege ochtend de krant met afschuwelijke berichten omtrent het drama in Parijs volgt het voorlezen uit een sprookjesboek: “Er was eens”…

Om 12.00 uur zitten we met kleindochter voor de t.v. om naar de intocht van Sinterklaas te kijken en zo de harde werkelijkheid van deze dag even te vergeten. Ouderwets mooie beelden; een stoomboot op het water, de Sint, zijn Pieten en blije kinderen. Met een tekening, op de schouder bij papa, of staand in het kozijn achter de ramen. Vanochtend vroeg zagen we ook kozijnen, met dit keer wanhopige mensen, zich vastklampend aan de gevel. Om zich te verstoppen voor de terreur van bommen en Kalasjnikovs.

Spannende beelden omdat Sint zijn paard kwijt is, opnames van de boot, een nerveuze burgemeester van Meppel en cadeautjes, gesjouwd door de Pieten. De hele dag zijn er nieuwsuitzendingen en wordt er geschakeld tussen Parijs, Berlijn, Londen en Den Haag. Beelden van een woedende Hollande, een vastberaden Cameron, een gedecideerde Merkel en een verbeten Rutte.

Onze kleinzoons hebben fles en fruithap gulzig naar binnen gewerkt. Stralende ogen en hartveroverende glimlachjes. Op naar de babybedjes, in de slaapzak voor het slaapje. Ik trek de witte, vrolijk geborduurde lakentjes tot over hun buikjes. En denk aan de witte lakens in de straten van Parijs, op de grond, met hieronder argeloze, onschuldige overledenen.
Onze kleindochter danst uitbundig, handjes in de lucht, op het K-3 liedje “10.000 luchtballonnen”. In de verslagen straten van Parijs klinkt ontroerend ijl pianospel, als eigenzinnige tegenhanger van het geweld en als eerbetoon aan de slachtoffers. Het concert wordt toch nog, zij het in de kleinst mogelijke vorm, dapper gespeeld.
En hoewel ik mijn nieuwe dikke wintervest aanheb voel ik het kippenvel op mijn hele lijf.
Ik zie het verdriet van de nabestaanden, ik hoor een kleinzoon huilen en voel een machteloze traan langzaam mijn wang afglijden.
In dit heden vol geweld kijk ik in de ogen van mijn kleinkinderen, ogen van de toekomst. En blijf geloven in het goede van de mens……

Lisette Weekers