Medezeggenschap in Utrecht

In Utrecht hebben we een openbare scholenstichting, de Stichting Primair Onderwijs. Onder deze school vallen 33 scholen, waaronder de school van mijn jongste dochter, de Jules Verne. Een fijne school, met topjuffen en meesters. Als ouder voel ik me dan ook zeer betrokken bij de school en zit inmiddels in mijn vierde jaar als (G)MR-lid. Elke school heeft een MR en daarboven zit nog een boven schoolse MR, de GMR. Ja, we nemen de medezeggenschap zeer serieus.

Maar nu staat die vermaledijde Zwarte Piet (zei hij nou zwart? Discriminatie!) uiteraard weer ter discussie. Althans, dat zou je verwachten. Dit feest, dat op de school door de ouders van de Ouderraad wordt geregeld van het geld van de ouderbijdrage, is nu door de SPO, in een vlaag van overdreven politiek correctheid, zoals we in utrecht zeggen, nogal vernacheld. Zwarte Piet is, als het ware, geknecht. Mag niet meer. Is geen deel meer van het onderwijsaanbod. Geen Sinterklaasjournaal meer op de scholen (Dieuwertje, zeg er wat van!). Maar wat vinden al die ouders daar dan van? Je kunt er naar raden, maar de SPO meent dat de ouders hier geen stem in hebben. Maar, hoor ik u vragen, wat hebben jullie hier als GMR dan aan gedaan? Nou, bar weinig dus. Geen extra bijeenkomst. Geen extra overleg. Terwijl het aanstaande besluit natuurlijk in de wandelgangen al bekend was en het bestuur van de GMR er ook op gewezen is. Tijd zat om in actie te komen. Maar nee. Als een zwart schaap naar de politiek correcte slachterij.

Het dagelijks bestuur van de GMR heeft zich 1 dag voor het verschijnen van het persbericht laten overtuigen door het bestuur van SPO dat de GMR hier toch echt geen rol in heeft. Maar dat de ouders wel mogen meedenken over hoe het toch leuk kan worden “binnen de kaders van het besluit”. Maar niet protesteren he, want het moet wel leuk blijven voor de kinderen. Veel succes ermee!

SPO meent dat zij “controleerbaar democratisch wordt bestuurd”. Maar soms kun je beter kijken naar wat iemand doet, dan luisteren naar wat iemand zegt. SPO geeft namelijk een signaal af dat democratie iets is dat best aardig lijkt, maar als het erop aan komt is die democratie ver te zoeken. Wat is dat voor voorbeeld voor de kinderen? Speerpunt voor de komende jaren is “ouderparticipatie”, maar wellicht is het dan een idee om ouders echt een serieuze stem te geven in het beleid. Zoals de medezeggenschap is bedoeld. Toch?