Liedjesdag

Dromerig luister ik naar de radio, Ed sheeran, Angels to cry. Een brok in mijn keel. Het is stil in huis, de meisjes zijn naar school. De poezen zijn in diepe rust. Het is zo´n dag om alles te overdenken, waar sta ik in dit leven en verdrietig om vergane dingen.

Het is fris buiten, condens op de ramen, de winter komt eraan. Ik kijk naar buiten en zie bruingele bladeren treurig aan de takken hangen. Te wachten om te vallen. Happy van Pharell Williams komt voorbij. Zelfs dit nummer kan mijn droevige stemming niet veranderen. Misschien steekt mijn winter depressie wel de kop op of zijn het gewoon de trieste berichtgevingen in de kranten die me mijn dag moeilijk laten beginnen.

Wat is er met de wereld. Is dit de plek waar ik mijn kinderen wil laten opgroeien. Waarom is er zoveel haat en strijd en zijn deze emoties van sommige mensen zo sterk dat een mensenleven voor hun niets meer waard is.

Het koffiezetapparaat pruttelt en de geur van koffie vult het huis, koekjes zijn op. Straks maar wat boodschappen gaan doen. Dansen aan zee, neurie ik. Weemoed naar Zeeland waar ik jaren gewoond heb. Een stormachtig leven waar ik lang geleden afscheid van genomen heb. Een periode die me gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben. En ik ben trots op haar.

It´s my life, Bon Jovi komt voorbij, hoe toepasselijk grinnik ik. De poezen komen tot leven. Beiden miauwend in de vensterbank. Ze volgen de meeuwen die weggegooid brood proberen buit te maken. Over een uurtje gezellig boterhammetje eten met mijn jongste en als zij weer richting school gaat, ik dik aangekleed op de fiets richting moeders.

Ben benieuwd of zij dat ook zo ervaarde toen ik klein was. Maakte zij zich ook zorgen over mijn toekomst. Eigenlijk denken we alleen maar aan onszelf. Kinderen nemen en als ze oud genoeg zijn ze proberen los te laten en te volgen in hun gekozen pad of misschien wel droevig afscheid nemen.

Donkere wolken pakken samen. Oceaan van Racoon op de achtergrond. Gelukkig is over een half uurtje het huis gevuld met kindergelach. Laat het maar lekker stormen en hagelen. In huis schijnt dan weer de zon en voor nu droom ik nog even weg met Marco Borsato´s liedje Dochters, zo mooi en zo waar.