Je suis Syrië

Misselijk. Misselijk word ik er van. Van wat er zich in Parijs heeft afgespeeld afgelopen vrijdag. Vreselijk voor alle onschuldige slachtoffers en hun nabestaanden die hun leven lang slachtoffer zijn van deze aanslagen. Ik kan niet genoeg uiten hoe ik dit verafschuw en met mij zijn er op mijn Facebookpagina nog vele Nederlanders die meeleven met de slachtoffers in Parijs. Goed om te zien, dat medeleven. Het is immers een eigenschap die ons menselijk maakt en die ons elkaar doet helpen.
Ik heb echter één gedachte die ik niet kan bedwingen bij het lezen van alle berichten met medeleven op Facebook. Dat is de gedachte aan alle Syriërs. Nu de aanslagen dichterbij komen wordt er massaal meegeleefd. Maar mensen, dit is wat er al vier jaar lang in Syrië gebeurt. Onschuldige burgers die slachtoffer worden van aanslagen. Hele steden zijn weggevaagd. Dit is waarom de Syriërs zich niet meer veilig voelen en dit is de reden dat ze naar ons land komen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het vreselijk om te zien wat er in Parijs is gebeurd, maar waarom deze extra nieuwsuitzendingen, Facebookberichten condoleances van allerlei presidenten, terwijl dit al jaren gebeurt in andere landen? Wat zouden wij doen op het moment dat de Fransen zich niet meer veilig voelen? Zouden we ze begrijpen? Zouden we ze welkom heten?
Ik geloof niet in onderscheid tussen mensen, maar de wereld om mij heen wel. Daarom wil ik mij hard maken voor alle vluchtelingen die vanwege dit soort aanslagen hun land ontvluchten. Dit is de reden lieve mensen, dit is de reden! De vreselijke gebeurtenissen in Parijs zijn daar alledaagse gebeurtenissen en dat is de enige reden.