“Ik ben misplaatst een kameleon en een oester”

“Kaylee, vertel eens iets over jezelf?”
“Ik ben misplaatst”

Ik ben verward. Dit is het beste wat ik kan bedenken om mijn situatie te omschrijven. Ik weet niet hoe. Ik weet niet wat. Waar sta ik nu in mijn leven en waar wil ik naartoe? Ik ben het kwijt, het talent om te kunnen leven. Een talent dat een groot deel van de wereldbevolking bezit. Alleen de misfits en de gekken missen dit talent. Ben ik gek? Ik ben er van bewust dat ik gek ben, dus dat maakt mij weer een stukje minder gek. Een gek vraagt zichzelf immers niet af of ie gek is, toch? Ben ik een misfit? Zeker, daar is geen twijfel over. Ik ben een oppermisfit, want ik voel me zelfs bij misfits misplaatst.

Het doet pijn om nooit ergens bij te horen. Dat een kameleon dezelfde kleur kan aannemen van een tak, maakt ‘m nog niet tot een onderdeel van de boom. Ik ben vooral goed in doen alsof ik ergens bij hoor. Ik zou best een goede antropoloog kunnen zijn. Ik maak met gemak bepaalde gewoontes en rituelen eigen. Een grap, een lach, handgebaar of loopwijze. Met de juiste technieken lukt het mij altijd wel ergens bij te horen. Ik hoor alleen nooit bij mezelf. Ik laat mezelf alleen. Ik loop van mezelf weg. De echte Kaylee met al haar rare trekjes en interesses hoort nergens bij en is nooit goed genoeg. Doordat ik nooit echt ben, voel ik ook nooit liefde. Het komt niet binnen bij mij. Vrienden houden van mijn rol, niet van mijn echte ik.

Meerdere malen heb ik boven op een brug gestaan. Starend naar het water. Met tranen in mijn ogen. Het lukt mij niet om in de stroming mee te gaan. Door van een brug af te springen hoop ik mee te kunnen gaan met de stroming van het water. Eén met het water te worden en eindelijk rust te ervaren. Het kost mij namelijk steeds meer moeite om te lachen en te lopen volgens de regels van de desbetreffende groep. Ik ben mijn talent om te kunnen leven kwijtgeraakt. Het ergste is nog dat ik niet meer weet wie ik ben. Elke beweging voelt onnatuurlijk. Ik keur mezelf keer op keer af. Tegelijkertijd ben ik ook trots, want ik geef niet op. Soms is het leven als een oester. Het is even zoeken en ploeteren, maar dan heb je ook wat.

"Ik ben Kaylee, ik ben misplaatst en ik zal blijven zoeken."