Even GEEN luchtalarm.

Voor de goede orde: ik ben een vrolijk mens, maar soms – heel soms, word ik een beetje boos en geïrriteerd. Ok, ik gooi het maar op tafel: de vluchtelingenhaat kan ik geen plekje geven. Natuurlijk snap ik dat er ook Syrische-VolkertvanderG’s de Nederlandse grens passeren. En natuurlijk snap ik de rel in het dorp Oranje van een paar weken geleden – waar trouwens dat heerlijke BMW-filmpje is ontstaan. Ik snap die vrouw, ze was kwaad en had geen controle meer over haar woede. Maar een tip aan alle vrouwen die van plan zijn om in de toekomst voor een auto te gaan liggen: doe een skipak aan, dan valt de buik er niet zo makkelijk uit, maar dat terzijde.

Afgelopen maandag. 12:00. Overal loeide de sirene. Het lijkt dan net of Greet en Ingrid – de fanatieke, luidruchtige, buurtbejaarden – samen het nieuwe nummer van Marco Borsato mee gillen. En nee, dat is niet ‘Mooi’.
Maar, ergens in ons kikkerlandje was het stil, heel stil. De sirenes in Gemeente Schagen en in Gemeente Tubbergen bleven stil. Nee, niet omdat sirenes tegenwoordig ook last hebben van het maandelijkse vrouwenprobleem, maar vanwege de vluchtelingen, want die associëren dat geloei met oorlog, pijn en de dood.

De reacties op Twitter waren niet mals. Ik ben zo’n persoon die de meningen van anderen wilt weten. Daarom zocht ik naar de tweets rondom het ‘alarm-incident’. Volgens velen ‘’moet het niet gekker worden’’.
Mijn nekharen gaan dan overeind staan…Niet gekker worden? Mensen, waarom is dit gek? Waarom is het gek dat we een beetje empathie voelen voor de vluchtelingen? In mijn optiek is het juist logisch dat wie die mensen een beetje tot rust laten komen voordat ze een afschuwelijk project beginnen: het leren van de Nederlandse taal. Dan verplaatst de ellende van een conflict in Syrië naar een ‘D of T’ conflict in Nederland.

Goed, even een sprong in de tijd. Over 20 jaar zitten we allemaal met ons Nederlandse nationalisme ergens in Rusland, want ja, Poetin is de enige die ons dan kan beschermen tegen het machtige IS. Dan zitten we ergens tussen de Russische dorpen verstopt in een vluchtelingenkamp, rond een groot kampvuur, liedjes van Andre Hazes te zingen, met Linda de Mol in een oude stoel die de avond aan elkaar probeert te praten. Laten we in vredesnaam hopen dat we dan niet worden opgeschrikt door het gekrijs van een maandelijkse-test. Dan luister ik nog liever naar Greet en Ingrid die het nieuwe nummer van Marco Borsato zingen, als het maar niet in het Russisch is.