Dodelijk onderwerp

Iedereen krijgt ooit eens met jou te maken maar lijkt het alsof er een taboe bestaat wanneer men over jou wil spreken. Niets zo levendig als de gedachte aan jou maar wanneer men jou als onderwerp probeert aan te snijden, klapt men dicht, weet men zich geen houding aan te nemen en wordt er snel op iets anders overgegaan om de dodelijke stilte te voorkomen.

Toen ik met jou te maken kreeg, beheerste jij constant mijn gedachten, voelde ik de behoefte het er met iedereen over te hebben. Zelfs aan wildvreemden in de metro wilde ik uitleggen waarom ik die wallen onder mijn ogen had, ze laten weten wat er door mij heen ging, hoe mijn wereld in één klap ingestort was door jou. ‘Hij is dood’ wilde ik haast schreeuwen zodat de betekenis van de woorden misschien tot mij door zouden dringen. Maar ik deed het niet, wetende dat de persoon in kwestie niets met deze informatie kon, niets met jou te maken wilde hebben.

Door jou maakte het veranderen van de seizoenen mij angstig en kwaad. Het werd herfst, dat wilde ik niet. Jij had mijn vader achtergelaten in de zomer en ik leefde alweer in de herfst. Op één of andere manier wilde ik het draaien van de wereld stopzetten omdat ik er nog niet klaar voor was, maar het ging vanzelf allemaal door en werd ik steeds verder verwijderd van die ene dag aan het einde van de zomer.

Ik kwam er door jou achter dat alle clichés waar waren. De leegte die je voelt, de woede, het verdriet en het gemis waar je niets mee kunt en niets aan kunt veranderen. Of zoals ik laatst iemand hoorde zeggen: De rest van mijn leven zal ik het gevoel hebben dat hij ieder moment thuis kan komen.

Jij hebt mijn leven veranderd. Heb ik het gevoel dat ik zelf ook dood ben gegaan maar weer opnieuw ben begonnen. Een stukje van mij zal altijd daar blijven, in de zomer van 2012, de rest is doorgegaan. Hanteer ik sindsdien een nieuwe jaartelling, bestaat er door jou vanaf dat moment een ‘ervoor’ en een ‘erna’. Ben ik iedere dag als de dood dat zijn dood mijn herinneringen aan hem doodt.

Misschien is dat wat men bedoelt met de uitspraak ‘De dood hoort bij het leven’; ik leef maar draag iedere dag een stukje dood met me mee.