All day zeiken

Eindelijk is het vandaag zo ver. HET evenement waar ik, en zo’n 141.000 andere Nederlanders, naar toegeleefd hebben is begonnen: All day zeiken. Het stond eerst gepland voor 27 oktober, maar gezien de hoeveelheid gezeik die daar op kwam, is het verplaatst naar 22 september. Een hele dag lang mag heel Nederland zeiken. Heerlijk! Dat jij misschien niet door gehad hebt dat je je blikje naast de prullenbak gegooid hebt in plaats van erin, wil nog niet zeggen dat ik het ook niet gezien heb. Ik zie en hoor namelijk alles en dat zorgt er voor dat ik genoeg onderwerpen heb om ouderwets op af te reageren, heel erg verontwaardigd over te zijn of heerlijk over te kunnen zeiken. En nu dat laatste een hele dag lang geoorloofd mag, ga ik er helemaal voor. Aangezien er nog niks in mijn omgeving gebeurd is om over te zeiken, neem ik enthousiast plaats achter mijn laptop. Eens zien wat de rest van Nederland te zeiken heeft. We gaan vast helemaal los met elkaar vandaag. Het eerste onderwerp wat ik tegenkom zijn de vluchtelingen. Een onderwerp waar ik niets over te klagen heb. Je moet immers wel dusdanig bang zijn dat je besluit om niet eens binnen je eigen vertrouwde land te gaan verhuizen, maar om te gaan vluchten naar een gebied dat je niet kent. Geanimeerd zoek ik door naar een nieuw onderwerp. Aah, de zwarte pieten discussie of nee doe toch maar deze gouwe ouwe: de zorg! Onze premies gaan volgend jaar wederom omhoog. Vol enthousiasme open ik Facebook. Het vooruitzicht om ongegeneerd te kunnen gaan zeiken, zorgt voor een versnelde hartslag van enthousiasme. Zodra Facebook zich opent vervalt echter deze behoefte meteen. Sowieso vervalt de behoefte om überhaupt te gaan zeiken vandaag. Ik heb hun nooit horen klagen. Het enige wat ze zeiden is dat ze er met zijn allen voor zouden gaan. Samen zouden ze het gaan redden. Helaas is het ze niet gelukt. De te jonge moeder van twee ex-collega’s is vandaag overleden. De condoleanceberichten dansen over mijn scherm. Opeens ga ik nadenken. Misschien heb ik wel helemaal niet zoveel te zeuren. Misschien heb ik het zelfs vrij goed. En wat weet ik nou eenmaal over de zorg in Nederland? Perplex door dit alles besluit ik: vandaag geen all day zeiken voor mij, vandaag ga ik maar eens een dagje tevreden zijn met alles wat ik heb.