De school is weer begonnen!

Kent u dat? Schuldgevoel? Daar word je als vrouw al mee geboren, denk ik. Maar zodra je moeder wordt en dus verantwoordelijkheid hebt lijkt het alleen maar toe te nemen. Een eeuwigdurend, soms minder, maar meestal meer, schuldgevoel. Het begon al tijdens mijn zwangerschap.

Toen ik alleen maar patat met mayo kon verdragen en mij schuldig voelde dat ik niet gezond at. Dat Amy’s vader op een drafje tijdens een hormoonaanval voor mij kipkluifjes is gaan halen, maar terug kwam met een halve kip omdat de poelier door z’n kluifjes was. Helemaal de tyfus heb ik ‘m gescholden. En daar voelde ik me later natuurlijk weer schuldig over. Die arme ziel dacht alleen maar: mijn god, het mens wil kip! Kluifjes, een halve, who cares. Fout, natuurlijk.

En zo kan ik een legio van momenten bedenken. Van die momenten dat als je vriendin daar mee komt aanzetten, je als eerste zegt: doe normaal, daar moet je je dus écht niet schuldig over voelen.

Sinds een tijdje knaagt er weer een nieuw schuldgevoelletje. De school is weer begonnen en Amy zit inmiddels in groep 5. Groep 5 blijft een half uur langer in de ochtend op school. Bruto heeft ze dan tussen de middag een uur om te lunchen. Netto is dat iets anders. Voordat Miepje uit de klas is zijn wel al een kwartier verder en ik moet heen en weer rijden tussen Heemskerk en Beverwijk. Dus een half uur over om een broodje naar binnen te harken.
Veel te onrustig allemaal en zo komt het dat sinds vandaag Amy overblijft. Een perfectly normale oplossing. Er zijn er zoveel die overblijven. Échter: die kindjes hebben dan, naar ik aan neem, overdag werkende ouders. Dus logisch. Moi daarentegen kan met de onregelmatige werktijden geen enkele dienst draaien als Amy bij mij is en zo komt het dat ik van 8.45 tot 15.30 opeens tijd voor mij heb. Knetterschuldig natuurlijk. Maar daar gingen we vanmorgen! Trommeltje mee met bammetjes en limo in, de door haar zorgvuldig uitgezochte, beker. Post-itje aan de binnenkant geplakt met de boodschap: ‘ik hou van jou’ en zo de school in. Huppelend ging ze. Schouderhangend ging ik.

Opvoeden = loslaten = daar schuldig over voelen. Ik ga er denk ik even l,anguit gestrekt op het strand ,over na denken 🙂

Mocht je dit allemaal niet herkennen: Geeft niet, voel je niet schuldig 😉