Het metalen bankje bij Migratie

Het is gelukt! Ik sta ingeschreven bij de gemeente Veliko Tarnovo, Bulgarije. Na ons vierde bezoek aan mijn vrolijke vriendin achter de migratiebalie, ben ik nu officieel geëmigreerd. Ergens vind ik het jammer dat het nu al geregeld is, want ik begon me net thuis te voelen in het gebouw waar de afdeling Migratie gehuisvest is.

Tijdens het wachten op het mij inmiddels welbekende metalen bankje in de wachthoek, kan je niet om het opzichtige plakkaat heen dat op het raam boven de migratiebalie hangt: Een enorm vliegticket, met daarop het ongetwijfeld goed bedoelde advies: ‘Choose the route of dignity to your home’.

Om niemand buiten te sluiten, is hetzelfde gratis retourticket ook in het Frans, Russisch en Arabisch tegen het raam geplakt. Je zou haast denken dat onze migratievriendin heel wat vreemde talen beheerst, gezien het feit dat zij degene is die het raampje onder deze viertalige reuzentickets openschuift. Ze spreekt alleen Bulgaars. Maar goed dat er haast nooit iemand komt bij de migratiebalie in Veliko Tarnovo. Af en toe een Nederlandse, die goddank altijd haar Bulgaarstalige vriend meeneemt.

De betreffende poster verwijst naar het ‘Voluntary Return Programme from Bulgaria for third-country nationals’. Met die ‘third-country nationals’ worden momenteel vooral Syrische vluchtelingen bedoeld ben ik bang.

Dus stel, je hebt als Syriër hemel en aarde bewogen om die vreselijke oorlog te ontvluchten en je arriveert na een lange, ingewikkelde reis in Veliko Tarnovo. Je hebt nota bene nooit van de stad gehoord. Uitgeput van vermoeidheid, honger, dorst en alle emoties, plof je eindelijk neer op dat metalen bankje bij Migratie. En dan, als je net voldoende energie hebt om je zware hoofd op te heffen uit je handen, is het eerste wat je ziet: ‘Kies voor waardigheid en ga naar huis!’. Juist. Welkom in Bulgarije.

Ik heb het nu wel in de gaten. De Bulgaarse staat is een heel chagrijnige meneer. Hij houdt niet van gezelschap, krenterig en egoïstisch als hij is. Zijn eigen mensen heeft hij lang geleden al afgewimpeld. Nu stuurt hij ook noodlijdende buitenlanders, weliswaar hun waardigheid behoudend, linea recta terug naar huis. Zou hij gelukkig zijn, eenzaam en verlaten in zijn grote kille villa?