De val van Tom Dumoulin

Als je afgelopen zaterdag door Utrecht liep, voelde je de spanning sidderen door de snikhete lucht. Het was de dag van de proloog van de Tour de France in ons land, de dag van een Hollandse jongen moest het worden. Tom, die zou vandaag alle grote namen laten zien hoe je zo hard mogelijk door die stad kan rijden.

Om half vijf was het zo ver. Door een orkaan van geluid vloog hij over de weg, het was verschrikkelijk spannend. Een renner uit Australië, Dennis, werd uiteindelijk eerste. De gedoodverfde held in spe vierde, daar moest hij het maar mee doen, zo zei hij zelf. Jammer, dat wel, maar hij had gefietst voor wat hij waard was en zich laten zien aan de fans.

Dat laten zien deed hij ook de tweede dag. Elk persoon die lang genoeg in Nederland woont, weet dat er aan elke zomerhitte een ruw einde komt. Regen en onweer waren voorspeld en lieten zich uiteindelijk gelden. En flink ook! Koersen, alle renners moesten aan de bak. Tom ging mee met de kopgroep. Mee naar Neeltje Jans. Mee naar een mooie finale. Maar vooral naar een witte trui in het klassement. Geen geel, dat niet, maar dat kon nog.

Dat kon vandaag, in de derde etappe. Hij wilde vechten vandaag en morgen Frankrijk binnen rijden in le maillot jaune. Het begon goed, een rustige dag leek het te worden met misschien dus spanning in het laatste stuk. De muur van Huy, daar kon zich een heroïsch moment in de Nederlandse wielergeschiedenis afspelen. Daar zou hij dan die trui mogelijk kunnen pakken. Een dagje die felbegeerde kleur, één dagje maar, of misschien wel een paar dagen, een jongensdroom.

Die jongensdroom werd vandaag verstoord. Ineens was daar een stuurfout van Bonnet, die zich deze dag ook anders had voorgesteld. Het werd een chaos, renners gleden over het warme asfalt en vielen over elkaar heen. Commentatoren spraken hoop en vrees uit, een legio aan vragen die zij misschien wel nog meer aan zichzelf stelden dan aan de kijker thuis. Niemand wist iets. Wie lagen daar?

En toen dat ene balkje op de tv-beelden, onderin. Tom Dumoulin, Abandon..

Ook Tom lag dus op de grond, in de berm. Hij was de eerste die niet meer op zijn fiets stapte. Dat was het dan. Geen tour door Frankrijk, slechts twee etappes en een beetje. Geen chateaux meer, niets.

Dan maar volgend jaar Tom, herstel maar en dan maar volgend jaar. Mont Saint Michel door met meer dan 55 gemiddeld en dan een dag in het geel. Dat wordt dan jouw jaar.

Om in jouw woorden te blijven, dan moet je het daar maar mee doen.