Wat lef is

Toen ik twee jaar terug besloot in mijn eentje naar Kaapstad af te reizen. Nog nooit gevlogen, maar vastbesloten mijn droom werkelijkheid te maken. Alleen ik kan een dergelijke wens hebben: des te onwaarschijnlijker, des te aantrekkelijker. Dat was het meest angstaanjagende dat ik mezelf ooit aangedaan heb. Zenuwachtig vertelde ik mijn buurvrouw in het vliegtuig waar ik aan was begonnen en de rest van mijn reis zou ik dezelfde vraag krijgen: “Waarom?” Ik was er zeker van dat de helft van hen moet hebben gedacht dat ik drugs smokkelde. Wie reist er anders de wereld over in zijn eentje? Achteraf gezien, was het de mooiste ervaring die ik mezelf had kunnen geven.

Of toen ik een jaar geleden besloot mijn lange, krullende manen in te ruilen voor een kort koppie. Soms maak ik er een sport van; andere mensen shockeren.

Hopelijk shockeerde ik dan ook de jongen, die me vorig jaar vanuit het niets naar de grond sloeg. Onschuldig liep ik met mijn boodschappentassen net de hoek om naar huis en werd ik erg laf van achter neergeslagen. Zo pissig en vol adrenaline dat ik was, stond ik tot zijn verbazing weer op en rende ik hem direct achterna. Geen seconde dacht ik na over de mogelijke gevaren; hij had niet mijn lichaam maar mijn ego geraakt.

En alhoewel ik een rasechte denker ben, vind ik het heerlijk om soms die knop om te zetten. Er staan nog genoeg extreme ambities op mijn bucketlist, waar ik hongerig naar uitkijk om ze ervan af te strepen. Maar momenteel liggen mijn toekomstige overwinningen niet in het fysieke, maar hou ik me meer bezig met de kleinere kutobstakels van het leven. Nu, probeer ik volledig mezelf te zijn op mijn nieuwe werk en niet na te denken over hoe Jantje en Pietje over mij denken. Ik doe mijn best om me aan mijn partner over te geven en blind vertrouwen te hebben in de liefde. Ik leer een stukje privacy los te laten, om ruimte te maken voor familie, want echte familie bemoeit zich het liefst met alles. Allemaal dingen die niet zo uitzonderlijk zijn of het waard zijn om door te vertellen, maar waar toch velen zich in kunnen vinden.

Uiteindelijk zijn we allemaal bezig met onze grenzen en de risico’s die daarachter schuilen. Of we ze nou vermijden, opzoeken of verleggen. Daarom bij deze: chapeau, voor de man met de actiecamera, die tussen de haaien zwemt. Chapeau, voor de moslima, die haar geloof en de ISIS uit verband kan trekken. Maar ook chapeau, voor degene die er openlijk voor uitkomt transgender te zijn.