Waarom zo veel kinderen nu een “ETIKETJE” krijgen

Tegenwoordig lijkt het alsof veel meer kinderen dan vroeger een “stempel” krijgen: hoogbegaafd, ADHD, autisme, noem maar op. Vroeger heette ADHD "dat drukke kind dat altijd in bomen klom”. Het kind met autisme werd verlegen genoemd, of overgevoelig. Dat mag allemaal wel zo zijn. Er zijn ongetwijfeld meer diagnoses tegenwoordig. Maar dat heeft niets te maken met de ondertoon in sommige opmerkingen, die zo pijnlijk kunnen zijn voor ouders met een kind dat “anders” is dan de “norm”: het heeft te maken met het feit dat men tegenwoordig veel meer kennis heeft van het autistisch spectrum en alle prikkelgevoelige aanverwanten.

Om even terug te komen op waarom die ondertoon ronduit pijnlijk kan zijn voor ouders met een kind dat “anders" is: het veronderstelt dat die etiketten allemaal onzin zijn en dat – omdat het vroeger niet benoemd werd – het dus maar een mode gril is; iets wat niet echt bestaat. Laat mij u verzekeren dat het wel bestaat, en dat ouders die terecht komen bij hulpinstanties verreweg de beste bedoelingen hebben met hun kind. Sterker nog: aan zo’n hulpvraag of onderzoek gaan vaak jaren van worstelen, vertwijfeling en onbegrip vooraf. Daarbij nog de twijfels aan het eigen opvoeden, de radeloosheid als een kind niet (goed) kan ontspannen, genieten of leren.

Dus voordat u roept dat alle kinderen tegenwoordig maar een etiket krijgen, of voordat u aanneemt dat mensen overdrijven: vraag u eens af hoe veel generaties er zónder die hulp hebben geleefd. Zonder begeleiding, zonder begrepen te worden. Vraagt u zich eens af hoe veel relaties gestrand zijn door onbegrip en miscommunicatie, hoe veel mensen er mindere resultaten hebben behaald in het onderwijs, hoe veel verdriet er is geweest. En hoe veel lef er voor nodig is om die stap naar hulp te zetten met je kind. Want dat doe je niet zomaar.

Dan valt zo’n etiketje toch nog wel mee, en is zo´n label er toch niet voor niets. Misschien helpt het juist om een kind te leren dat het niet “dat drukke kind” wordt genoemd, maar dat erkend wordt dat er zo veel meer in zit dan de drukke buitenkant. Misschien helpt het het autistische of hoogbegaafde kind, om zijn of haar talenten in te zetten en creatief om te gaan met uitdagingen. Misschien redden die etiketjes waar soms negatief over wordt gedaan wel hele gezinnen en huwelijken, omdat eindelijk herkend wordt dat er geen sprake is van onwil, maar onmacht. En dat verschil, tussen die twee kleine woorden, maakt een wereld van verschil in beleving.