Van perfectionisme naar pure lef, dat is pas lef

Lef is te typeren als buiten de eigen gestelde grenzen treden. Lef is iets ondernemen waar men energie van krijgt. Eigenlijk een soort adrenalinekick. Dus een activiteit die steeds gevaarlijker en spectaculairder gaat worden naarmate de adrenalinekick afneemt. Maar lef is meer. Veel meer.

De samenleving verwacht torenhoge eisen, rekbaarheid, aanpassingsvermogen en vooral het maximale, wat eigenlijk totaal onbereikbaar is. Wij beginnen onbewust of misschien wel juist bewust, een samenleving te creëren die steeds meer op de automatische piloot gaat draaien en vooral torenhoge prestaties en resultaten verwacht. Wij mogen ons niet meer onderscheiden, wij mogen geen lef meer tonen als wij wel de werkelijkheid vertellen, wat niet altijd positief is, want dat past niet in de perfectionistische wereld. Wij mogen niet meer eerlijk zijn over bepaalde zaken. Wij durven niet eens meer eerlijk te zijn. In welke wereld leven wij, in welke wereld zijn wij beland en gaan wij belanden? Want wat veel mensen niet beseffen is dat de eisen steeds meer op een hoger level worden gesteld. Dat betekent dat wij nooit in staat zijn om het maximale te bereiken, maar steeds bezig zijn om over het muurtje te kunnen kijken. Een soort van perfectionisme, en dat creëert alleen maar angst en besluiteloosheid. Maar het is ook een wereld waarbij de managers drastisch een peoplemanagementcursus moeten gaan volgen om de medewerkers te stimuleren, te inspireren en te motiveren. Dan heb je pas een optimaal resultaat. Wij moeten de perfectie uit ons leven proberen te verbannen en proberen om in een wereld te leven waar men de doodgewone momenten koestert. De doodgewone momenten zitten doorgaans vol met geluk. Als wij stoppen met het streven van het maximale geluk, ervaren wij veel meer geluk. Eigenlijk zien wij continu de doodgewone geluksmomentjes over het hoofd, doordat wij steeds naar het maximale geluk streven, wat eigenlijk toch nooit goed genoeg is.
Een wereld waarnaar iedereen eigenlijk wel naar verlangt, maar bijna niemand heeft de mogelijkheid om lef te tonen om anders te denken. Momenteel wordt er van iedereen verwacht dat men maximaal presteert, zoveel mogelijk winst maakt en vooral altijd maar positief is. Dat resulteert in een perfectionistische wereld. Een wereld vol angst, onzekerheid en besluiteloosheid. Als men daarvan probeert af te wijken, kritisch te zijn op bepaalde zaken, dan heeft men pas lef. En oprechte lef is de sleutel naar het maximale succes.