Therapie

Er is één dorp in Nederland waar ik echt niet naar toe wil. Als ik daar heen moet sta ik doodsangsten uit. Het is het dorp waar mijn ouders wonen. De angst die ik heb, is niet gegrond. Wat kunnen ze nou doen? Alles wat ze zouden kunnen doen kan en zal ik tegen ze gebruiken, zo nodig. Toch ben ik bang.

Mensen vragen aan mij waarom ik niet werk. Het is ook logisch. Een jonge meid van 21 jaren jong hoort ook lekker te werken of te studeren. Maar ik doe geen van beiden. Waarom? Omdat ik bang ben. Ik ben bang om de mensen om wie ik geef teleur te stellen. Als ik aan het werk ben, ben ik zo bang om fouten te maken, dat ik juist fouten maak. Waar ik me vervolgens weer voor schaam. Dus doe ik er alles aan om ze te verbergen. Wat uiteindelijk standaard voor mijn ontslag zorgt. Ik heb het wel geprobeerd hoor, maar op een gegeven moment besef je dat het zo niet gaat.
Studeren is voor mij ook geen optie. Ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet waar mijn sterke kwaliteiten liggen. Ik weet niet welke richting ik op wil. Ik weet niet eens wat ik niet wil. En omdat ik niet met een mega studieschuld wil blijven zitten, houdt het hier ook op.

Het leven wat ik leid is niet leuk, gemakkelijk of comfortabel. Het is hard knokken om überhaupt te overleven. Het is mij erg duidelijk geworden dat ik leven niet wil. Dat ik meer in mijn mars heb. Toen had ik ineens twee keuzes, waarvan ik er één absoluut niet wilde. En daarom zit ik in therapie. Want ondanks dat ik bang ben, dat ik niet weet wie ik ben en wat ik wil, weet ik één ding. Ik wil LEVEN. Mijn wil om te leven is groter dan mijn angst. Ik wil wat maken van mijn leven. Ik wil genieten, stralen. Ik wil zijn wie ik eigenlijk altijd al ben geweest. En omdat dit verlangen in mij zo sterk is, weet ik dat ik er kom. Ik ben krachtig, eigenzinnig en een beetje apart. Ik ben kostbaar en ik ben het waard om te leven.