Nu dansen we samen

In een lichte alcoholroes van de vorige avond ontwaak ik op de bank van mijn beste vriendin. Ik kijk om de hoek van de kamer en zie haar nog in diepe slaap, verstrengeld met haar nieuwe vriend. Ik voel een astmahoestje opkomen door de vele sigaretten die ik heb gepaft en probeer in mijn geheugen te graven. Heb ik nog gezoend gisteravond?
Ik trek alle kastjes open, op zoek naar een flink katerontbijt, en stuit op een oude videoband van ons van vroeger. Als ik de band aanzet (ja, ze hebben daar nog een videorecorder), zie ik mijzelf in beeld verschijnen. Doodsbang kijk ik de lens in. Een jaar of zes, met een veel te kort geknipt kapsel en een fout Spice Girls-naveltruitje inclusief plateauschoenen. Ik vertrek geen spier, terwijl mijn beste vriendin wild dansend voor de camera staat. Dit beeld omschrijft precies zoals het vroeger was: ik als verlegen meisje schuilend achter mijn stoere beste vriendin.
Mijn beste vriendin komt uit een warm, gezellig gezin waar ik vroeger naartoe vluchtte als ik het niet meer zo leuk vond thuis. Want ik was maar zo alleen. Het ouderlijk huis ben ik inmiddels helemaal ontvlucht, maar bij haar voelt het nog steeds als thuiskomen.
We zijn zestien jaar verder. We spelen niet meer samen met barbiepoppen, maar drinken te veel wijn. En hoewel ik nog steeds (weer) groot fan ben van naveltruitjes en plateauschoenen, is dat kleine bange meisje er niet meer. Ook ik sta nu wild dansend in de kroeg, ik hoef me niet meer te verschuilen.
Lef is voor mij aan jezelf toegeven dat je het soms niet in je eentje kan. Leren accepteren dat die lege plek nooit meer wordt opgevuld door de degenen waarvan ik het eigenlijk had verwacht, maar dat mijn beste vriendin er alles aan doet om deze rol toch een beetje te vervullen. Lef is zwak durven zijn, omdat dit je uiteindelijk alleen maar sterker maakt. Want juist door de hulp van anderen, vond ik mijn eigen kracht en ben ik gegroeid tot wie ik nu ben.
Ik schrik op uit gedachten door de ruis van de videoband. Mijn maag trekt even samen door de herinnering aan vroeger en de hoeveelheid drank van gister. Het is tijd voor ontbijt. Ik besluit een lekker eitje voor mijn beste vriendin te bakken, want die heeft ze wel verdiend.