Niemand wilt toch ‘die vreselijke docent’ zijn?

‘’Stilte,’’ blafte de vrouw door het klaslokaal. Ze wist niet wat ze zag, of wat ze hiermee moest. Het was een bende geflipte jongeren die als dwazen door het lokaal vlogen en joelden.
‘’En nu allemaal gaan zitten!’’ Abrupt hielden de leerlingen op met datgene waar ze mee bezig waren en stommelden naar hun plaats. Het duurde lang voordat de rust wedergekeerd was, maar toch kreeg ze het voor elkaar.
‘’Zijn jullie helemaal gek geworden? Ik ben hier de leraar, jullie niet.’’

Onderwijzers van tegenwoordig hebben extra veel moed nodig. Niet alleen omdat ze voor een grote groep moeten spreken, maar ook nog eens om dat ordelijk te laten verlopen.
Ik ben een redelijk brave leerling die toch wel eens gewaarschuwd moet worden wanneer er gekletst wordt, iets dat ik dan ook wel begrijp. Toch merk ik heel erg dat veel van mijn klasgenoten de leraren als een object zien, een wezen dat geen enkel gevoel heeft. We denken nooit over het leven dat onze docenten beleven als zij thuis komen, iets waar we vaak niet eens aan willen denken. Het beeld dat onze docent een kop koffie drinkt en daarna zijn of haar echtgenoot een zoen geeft, is onmogelijk voor ons, de scholieren.
Het moet enorm moedig zijn om elke ochtend te weten dat je weer een totaal onhandelbare klas kan krijgen die je in bedwang moet houden, maar toch tevreden moet weten te stellen. Niemand wilt toch ‘die vreselijke docent’ zijn?
Ik vind dat we docenten, hoe ze ook zijn, met respect moeten behandelen. Zij zijn tenslotte wel degene die het lef hebben om te waken over een stuk of dertig pubers. Leerlingen zijn ook niet dom en pakken meestal de kwetsbare onderwijzers eruit om hen het leven zuur te maken.

Waarom doen we dit? Waarom denken we dat we leraren alles kunnen maken? Alleen de leraren die hiervoor opstaan hebben echt lef, ze staan oog in oog met hun tegenpartij, ze zijn helemaal op zichzelf gewezen. Ze moeten voor zichzelf opkomen.
Voor jezelf opkomen is een moeilijke stap, soms lijkt het totaal zinloos. Toch is het, hoe gek het ook lijkt, het belangrijkste wat er bestaat, trots zijn op jezelf. Je moet onthouden; als leraren het kunnen, met een klas van dertig tegenstanders, kun jij het ook. Er zijn altijd wel mensen die van je blijven houden, vooral als je zoiets moedigs doet als voor jezelf opkomen.