Naaktloperij!

Lekker decadent uitbuiken is wat een deel van de ‘Westerse’ wereld momenteel uitvoert. Uitbuiken na een overvloedige inname en toename van de welvaart en welzijn in de afgelopen decennia. Wat zijn het heerlijke jaren geweest. Natuurlijk, we zijn wel eens geschrokken bij economisch mindere tijden. En ja, de gouden bergen van weleer zijn afgetopt. En het klopt ook dat delen van deze samenlevingen niet geprofiteerd hebben van deze weldaad. Maar over het algemeen hebben we ons, gestuwd door technologische en economische ontwikkelingen, zonder gene kunnen laven aan onze enorme rijkdom. Het gevolg is echter dat de noodzaak om een goed fundament te borgen, is afgenomen. Niet meer oppakken en aanpakken is de mentaliteit maar terugvallen op veronderstelde rechten, procedures en risico afdekkende maatregelen. Bureaucratie! Waarom? Omdat het kan! Tenminste vooralsnog. We hebben ons genesteld op de zetel van luiheid. Omkleed met een verstikkende mantel van bureaucratie en een dedain van voldaanheid. Tevreden vooruitkijkend over het verleden maar blind voor de toekomst. Net als de Romeinse prefecten uit de stripboeken van Asterix en Obelix, hebben ook wij niet in de gaten dat deze zetel ons gewicht niet meer kan dragen en de poten steeds luider beginnen te kraken. Als we goed kijken, kunnen we het gekraak zien. Afnemende betrokkenheid, doorgeslagen individualisme, intolerantie en verruwing van de samenleving. Zij zijn die krakende zetel van klatergoud. En wat is onze bescherming tegen de val? Een mantel van bureaucratie! Een mantel die verstikkend werkt door onze bewegingsvrijheid in te perken en verbetering en vernieuwing in de weg staat. Een mantel die zo verhullend is dat die ons niet meer op elkaar maar op regels en procedures laat vertrouwen. Een mantel die uiteindelijk niet dik genoeg zal zijn om bij de val, schaafwonden, kneuzingen en misschien wel erger te voorkomen. Een mantel die ons belet om tijdig op te springen en aan de slag te gaan. Zijn we dan verloren? Nee! Wat hebben we nodig? Lef! Het lef om collectief deze mantel af te werpen. Het lef om op te springen en aan te pakken. Het lef om aan naaktloperij te doen. Bereid te zijn elkaar te nemen zoals we zijn ondanks onze beperkingen. Vertrouwen op elkaars kwaliteiten in plaats van op de schijnveiligheid van onze bureaucratische mantel. Het risico omarmen, het avontuur opzoeken en te reiken naar een toekomst achter de horizon. Zoals ooit bedoeld, naakt. En voor wie enige bescherming wil? Pluk een vijgenblad!