museumhipsters, witte sokken en sandalen

Ik kom uit een familie waar regelmatig wat met kunst wordt gedaan. Waar menig moderne kunstenaar zich laat beïnvloeden door verdovende middelen (lees: Bryan Lewis Sanders), vult mijn familie met een fotocamera of een kwastje en een schilderdoek de zondagmiddaguurtjes.
Waar mijn vader, oom en tante dit puur als recreatieve tijdsbesteding deden, dacht ik vroeger dat ik écht talent had. Ik moest en zou een beroemd kunstenaar worden. Gelukkig ben ik snel van mijn eigen gebouwde troontje afgestoten en realiseerde ik me dat ik liever een persoon was die op de achtergrond bleef.

De interesse van musea is wel altijd gebleven, maar toch zie ik het contrast over de kunst van vroeger en nu mijlenver uit elkaar staan. Kom je in een super bekend museum, moet je eerst 50 hallen door met mooie portretjes van Jezus in alle schilderstijlen die de geschiedenis te bieden heeft. Laat ik je dat vertellen: ik ben in heel wat musea geweest en van Jezus en zijn tafelrelen heb ik even genoeg. Als ik zo’n fan van Jezus was geweest, ging ik wel naar de kerk.

Toch is er blijkbaar genoeg animo voor. Zijn het niet de Japanners die verrukte kreetjes uitslaan bij elk schilderij, lopen er wel wat bejaarde toeristen rond met hun witte sokken in geweldige sandalen, heuptasje en een gek koptelefoontje op hun hoofd dat zo wanhopig probeert de informatie te geven waar zij zo naar snakken.

Toch snap ik de moderne kunst ook niet helemaal. Kom ik laatst in het Rijksmuseum, staat daar op een doodskist lijkende met stof bedekte vagina. Is dit kunst? Wederom de toeristen die dit helemaal geweldig vinden en allemaal selfies met dat kilo’s stof vangende ding maken.
Moderne kunst, bedoeld om mensen te choqueren. En dat lukt ze nog aardig ook. Maar zit er een verhaal achter? Nope, de kunstenaar was gewoon weer eens van de kaart en bedacht dat dit een geweldig idee zou zijn. En verdomme, het werkt ook nog!

Toch zul je me tegenwoordig sneller vinden in de minder bekende musea en in fotografiemusea. Daar staan geen 20 toeristen voor je te dringen om een selfie te maken met het oh-zo-beroemde schilderij. Ik ben klaar met de museum-hipsters, laat mij maar lekker langs een rij foto’s wandelen die me in ieder geval gedachte geven tot nadenken.

En het idee om zelf kunstenaar te worden, dat laat ik wel over aan de mensen die er ‘’echt verstand van hebben’’.