Lef om te spreken? Of lef om te zwijgen?

Vindt u dat we buitenlanders op Facebook mogen bekritiseren? Zoja, waarom dan buitenlanders? Waarom álle buitenlanders, ook degenen die niets misdaan hebben? Waarom denken we in die hokjes? Komt dat door dingen die we hebben meegemaakt, of komt dat door de media? Toegegeven: we hebben stereotypen, vooroordelen. Maar moeten we daar dan naar handelen? "Dat mag ik zeggen, want ik heb het recht op vrije meningsuiting". Dat klopt, dat mag u… maar moet dat ook?

Vrije meningsuiting, ons grote goed, artikel 7 in het grote wetboek. Maar waarom eigenlijk? Zodat wij onze mening kunnen verkondigen wanneer het ons blieft, waarover ons blieft. Omdat wij vrij zijn om alles te doen en te laten, zo lang als we er anderen niet mee schaden. En dat is het punt waarop vrijheid discutabel wordt:
– Kunnen woorden schaden? En zo ja, wanneer? Wanneer een mening kwetsend is en een belediging op argumenten is gebaseerd, lopen twee werelden door elkaar heen. In de ene wereld dient iedere burger het absolute en onbeperkte recht te hebben zijn mening te uiten. In de andere wereld dienen wij het recht van ieder mens om met respect en waardigheid behandeld te worden en (ergo) niet te worden gediscrimineerd. Na de confusie omtrent Charlie Hebdo vraag ik me af: in welke wereld leven wij?

Wat ik nu ga zeggen, is eigenlijk onnodig voor sommigen, maar niet voor allemaal. Degenen die geloven dat spreken zilver is en zwijgen goud, zullen namelijk vanzelfsprekend niet het hardste roepen en daarom niet gehoord worden. Dit betekent ook dat degenen met de nuance, de redelijkheid, het begrip voor de andere visie, niet gehoord zullen worden, omdat het ongenuanceerde extreme altijd harder roept. Toch vind ik het spijtig dat nuance geen licht meer krijgt in de politiek, omdat lef, ongeacht de inhoud, behoorlijk lijkt te lonen.

Onze vrijheid houdt op waar die van anderen begint. Dat is al heel vaak gezegd, maar het kan niet vaak genoeg worden gezegd. Ik snap niet hoe iemand in Nederland, of welk land dan ook, zich kan beroepen op het recht van vrije meningsuiting, zonder instinctmatig te bemerken dat er grenzen zijn, zelfs als deze in de wet onbeperkt zijn. Schreeuw niet het hardst, maar luister eens naar de ander. En als u genoeg hebt van de rationele, nette metaforen: denk na voordat je iets zegt, of het echt nodig is om zoiets te zeggen, of je er niet iemand mee kwetst, of je er ECHT niemand mee kwetst… en anders bek dicht. Dat lef moet je ook eens hebben.