Lef, hoe tolerant zijn we nu eigenlijk?

Daar op het station, waar iedereen elkaar kortstondig ontmoet, om weer verder te gaan. Al die forenzen, dagjesmensen, studenten, jeugd en kinderen. Allemaal op weg naar een bestemming. Zo veel mensen, zo veel verschillen.

In de trein wordt dat soms maar al te duidelijk. Zo zit er een paar stoelen verderop een meisje dat onophoudelijk huilt, nu alweer enige tijd. De coupe verstomt maar het geluid verergert. Verontwaardigende blikken worden uitgewisseld, er klinkt gemompel en gemopper. Hier moet iets van gezegd worden, hoor ik mijn medereizigers bijna hardop denken. Een klein kind dat zich in het openbaar vervoer niet ‘normaal’ gedraagt vormt al snel het mikpunt van de publieke opinie. Dan is er nog de ouder die steeds wanhopiger begint te kijken. Des te langer het meisje huilt, des te erger het commentaar van mijn medereizigers. De een na de ander bemoeit zich met deze situatie, uiteenlopende adviezen worden over de ouder heen gestort. Die zich steeds ongemakkelijker voelt, omdat alle dr. Phil’s en supernanny’s een stem hebben gekregen. Het gehuil zet door en de halve coupe lijkt zich nu te ergeren aan deze vertoning, tips vliegen nog steeds in het rond, alleen nu op een dwingender toon. Of de vader in kwestie a.l.s.j.e.b.l.i.e.f.t. wat wil doen aan dat gekrijs. Uiteindelijk verkiest diegene het hazenpad, met het arme kind onder de arm. Oké dan, iedereen kan weer oplucht ademhalen.

Wat als er nu een volwassen man had gestaan en herrie had geschopt? Was er dan ook zo collectief gereageerd? Kijk om je heen, al dat toenemende geweld tegen het NS personeel, dat ook gewoon hun werk probeert te doen. Al die incidenten gebeuren nog te veel en te vaak. Het is te hopen dat mijn medereizigers zich dan ook zo eensgezind en dapper opstellen.