Lef

Met enorme bewondering, zelfs met een tikje jaloezie of wat afgunst heb ik altijd opgekeken naar de mensen die iets groots in hun leven hebben bereikt. Het maakte niet uit wat voor een levensprestatie het ook mocht zijn. Ik ben breed georiënteerd of misschien oppervlakkig in mijn keuzes maar ik ben trots op de behaalde successen van de mensheid. Het kan een sportieve of muzikale prestatie zijn, een politieke of literaire doorbraak, het inzamelen van geld voor goede doelen of een kunst project die allerlei associaties oproept – enfin, te veel om op te noemen.

Maar al schrijvend merk ik dat de focus die ik aan het leven geef om een leven groot en waardig te maken helemaal verkeerd is. Waarom bewonder ik de grote prestaties van deze mensen? De gemeenschappelijke deler van deze mensen zit niet in het krijgen van erkenning maar eerder in iets basaal genaamd inzet en doorzettingsvermogen. Al leidt hun inspanning tot iets grandioos of tot niets. En zo ineens valt het kwartje bij me en bedenk dat het leven op zichzelf een grote prestatie is die alle clichés, spreekwoorden en gezegden waar maken. Dit dwingt me om niet al te ver van huis te gaan kijken maar juist dichterbij.

Surprise, surprise, ik moet naar mijzelf kijken. En wat zie ik? Een gebroken mens, die het moeilijk heeft met het overleven van de midlifecrisis van haar man. Na een paar maanden van stil staan en vele uren gehuild te hebben krijg ik de kriebels van hetzelfde advies: ik moet voor mijzelf zorgen en sterk zijn. Hoe doe ik dat? Ik voel me onbegrepen en word er eng van. Maar hun woorden weergalmen als echo in mijn hoofd. Woorden die ik volledig heb genegeerd en ik kom tot de conclusie dat mijn verdriet wordt gevoed vanuit een gevoel van angst.

Ik voel me zielig en klein.
Dit moet afgelopen zijn! Ik moet gaan leven. Ik MOET me laten leiden door inzet en doorzettingsvermogen om mijzelf de erkenning te geven dat ik er mag zijn. Ik vraag me af, vereist dit lef? En het antwoord is duidelijk. Ja. Ik moet me los maken van het vertrouwde verdriet en de verschrikkelijke angst. Ook al weet ik niet hoe mijn liefdesverhaal gaat aflopen, met durf, geloof in mijzelf, dankbaarheid tonen en, niet te vergeten, al mijn zegeningen te tellen en door mijzelf te bewapenen met een voorzichtige glimlach, kies ik om te leven.