Lef?

De laatste dagen is het weer best redelijk. Hoewel een tikkeltje koud, geen gebrek aan zon. Perfect balkon- en terrasweer dus, uit de wind, in de zon. Perfect weer om mensen te kijken.

Want dat schijnt iets te zijn wat we als mensen graag doen: naar andere mensen kijken. En als je het goede balkon hebt of het goede terras neemt, zijn er mensen genoeg om te bekijken. Samen met je vriendin lachen om dat belachelijke kapsel, die felgekleurde pumps die ab-so-luut niet bij de rest van de outfit passen, de ouderwetse bril van die nerd. Half geamuseerd, half gegeneerd toekijken bij een stelletje dat al flirtend vlak langs jullie loopt, medelijdend kijken naar de oude man aan de overkant die vooruit lijkt te kruipen. Maar het grootste gedeelte van de massa gaat onopgemerkt voorbij. Kleurloze, gezichtloze mensen die toevallig op dat moment op die plaats waren. Waar je een blik op werpt, en ze na twee seconden weer vergeten bent.

De meeste mensen zouden blij zijn tot deze groep te behoren. Niet bekeken willen worden, niet bekritiseerd willen worden. Bij wie het lef ontbreekt.

Niet gezien worden betekent niet bekritiseerd, maar ook niet gewaardeerd worden. Onderdeel van de grijze, grauwe, gezichtloze massa. Zonder eigenheid. Zonder ik. Zonder lef.

Durf eens iets anders aan te trekken dan wat de mode is. Dan waar iedereen in loopt. Durf eens iets anders te zeggen dan waar iedereen over praat. Een afwijkende mening te hebben. Anders te zijn. De wereld zou er een stuk interessanter van worden. Heb lef.

En vergeet gewoon de mensen die naar je kijken.