LEF!

Dat is toch hoe ze het noemen als je gaat bungeejumpen, je iedereen maar aan durft te spreken of als je in je uppie door Zuid-Amerika trekt? Ofwel als je écht iets durft terwijl anderen het in hun broek zouden doen van de angst. Ja, ik geef toe. Daar heb je lef voor nodig. Ik heb het niet, ik ben zo’n watje dat liever veilig thuis vanaf de bank kijkt naar mensen met lef.

Toch klopt er iets niet. Al die dingen laten je juist ontsnappen, even weg van de dagelijkse sleur, van alle verplichtingen. Als maatschappij zeggen we dus eigenlijk: wie lef heeft vlucht voor de realiteit, het leven. Is die stoere buurman dan eigenlijk een held op sokken?

Hoe kom ik deze maand weer door met dat kleine beetje studiefinanciering? Waar ga ik uiteindelijk een goede baan vinden. Hoe houd ik mijn sociale leven in tact terwijl ik het zo druk heb met het krijgen van een toekomst? En waar het allemaal om gaat: hoe word ik gelukkig? Dat soort vragen houdt vrijwel iedereen bezig. Ja, ook die oude man die een boek aan het lezen is in de stiltecoupé. Zelfs het kleine meisje dat vrolijk babbelend op ontdekkingsreis gaat in de coupé en je zo nu en dan verlegen aanstaart.

Goed, zij maakt zich waarschijnlijk nog niet druk over geld, maar ook kleine meisjes denken wel aan ‘later’. Hoe vaak heb je vroeger wel niet moeten zeggen wat je wilde worden? En die vraag moet steeds vroeger beantwoord worden. Want met een vmbo-advies is de kans klein dat je dokter gaat worden. En op het vwo zitten maar weinig mensen die het uiteindelijk tot dolfijnentrainer schoppen.

Eigenlijk zijn we dus vanaf de basisschool al bezig om ooit, later, gelukkig te kunnen zijn. Je studeert zodat je een goede baan kunt krijgen, je werkt zodat je genoeg geld hebt en een pensioen opbouwt, en met dat geld stuur je uiteindelijk je eigen kinderen naar school. En dat gaat niet allemaal in één keer goed. Je verliest mensen om wie je geeft, komt eens in het ziekenhuis of je wordt ontslagen. En of we na dat alles ook echt gelukkig zijn? Dat is nog maar de vraag.

En toch maar blijven leven, doorzetten, zoals mensen dat nu eenmaal kunnen. Op basis van pure hoop, geloof dat het ooit beter wordt. Dat geluk bestaat.

Leven, dát is pas lef.