Lef

“Over 20 minuten komen wij bij het eindpunt van deze trein aan. Denk aan je bagage bij het verlaten van de trein. Dan wens ik u nog een fijne avond verder”.

Pff nog later thuis, denkt Chanel waarna zij de Metro nog eens door bladert. Opeens blijft haar oog hangen op de Columnwedstrijd met het thema lef. Lef had zij dat maar wat meer. Zoals laatst toen die vrouw in de Albert Heijn voor drong met een kar vol boodschappen. “Dames en heren wegens dodenherdenking stoppen we de trein zo dadelijk en zijn we twee minuten stil. Bedankt voor u begrip”.

Ze ziet een man naar de deur lopen “nog later? Ik dacht het niet” snel loopt hij de trap af. Ze ziet dat er een oudere vrouw naar haar kijkt. “Ja meisje, sommige mensen hebben geen respect meer voor wat er is gebeurd. De respect word steeds minder”. “Belachelijk 2 minuten wat is dat nou, het is zo belangrijk” “zo is het meisje”. Chanel zucht, waar gaat het naar toe tegenwoordig. Ze ziet dat het half 8 is, nog genoeg tijd om even naar de toilet te gaan. In de gang hoort zij de man discussiëren met de conducteur. Weer die man denkt ze. Voordat ze de toilet in gaat kijkt ze nog een keer om. Zal ik er wat van zeggen? Op weg terug naar haar stoel hoort ze de conducteur bellen. “Hij zei dat hij naar jou toe komt. Ik heb gezegd dat hij jou niet kan storen tijdens het rijden maar hij is vastberaden en hij komt zo naar jou”. Wat die machinist zegt hoort ze niet meer. Opeens is ze vast besloten ze moet het personeel op de een of andere manier kunnen helpen. Ze loopt naar voren in de trein en ze ziet dat de deur van de machinist open staat. Ze hoort die man ruziën met de machinist. “Meneer?” Ze ziet dat die man zich om draait naar haar. “Ik uhm hoorde dat u moeite heeft met de 2 minuten stil zijn in Nederland?” “Nee. Ik vind het onzin dat ik daardoor nog later op de afspraak kom” Antwoord hij. “Deze 2 minuten stilte horen op 4 mei in Nederland. De dag om de mensen te herdenken die voor ons hebben gevochten, voor onze vrijheid. Als u dat niet wilt herdenken had u nu niet met de trein moeten reizen. U weet dat het op 4 mei om 8 uur 2 minuten stil is”. Opeens hoort ze applaus vanuit de treincoupes. En ze draait zich om. De machinist heeft haar preek op de intercom laten horen. Ze loopt terug naar haar plaats en ploft neer. De oudere vrouw schuin tegen over haar kniptoog naar haar. Ze ziet dat het bijna 8 uur is. En ze denkt aan de columnwedstrijd. Lef had zij dat maar wat meer.