lastig vallen

Sommige van jullie kennen het misschien wel, je zit lekker op de fiets of te lopen en ineens wordt er iets naar je geroepen of word je zelfs uitgescholden. Nou dat overkwam mij regelmatig.

Ik liep naar huis vanaf de bushalte, niet wetend wat er onderweg naar huis zou gaan gebeuren. Op weg naar huis hoorde ik fietsers achter me, ik dacht dat het gewoon weer een stel mensen was die lekker aan het fietsen waren, maar dat was niet zo. Zodra ze langs kwamen voelde ik een trap tegen mijn been en werden m’n oortjes uit m’n oren getrokken. Ik hoorde het gelach van een stel jongens. Wat een lef moet je hebben om zoiets te doen bij iemand op straat en dan geen goede lef, maar slechte lef.
Een paar dagen na deze gebeurtenis was ik weer op dezelfde weg naar huis. Ik hoorde vaak fietsers achter me. Net als altijd liep ik dan gewoon rustig door, echter wel meer op mij hoede zijnde dan eerst. Maar dit keer hoorde ik fietsers zachtjes remmen. Mijn hart ging steeds sneller kloppen.
Daar gingen ze weer, hetzelfde groepje jongens als vorige keer en dit keer was het geen fysiek geweld. Ze begonnen te schelden, met de meest erge scheldwoorden die ik kende. Ik negeerde het, net als altijd. “Je hoort ons echt wel!!!” Riepen ze lachend. “Heb je hier niks op te zeggen dan?!?!”
Zodra ze weg waren, kreeg ik tranen in m’n ogen. Hoe konden ze ooit zoiets tegen me zeggen? Ik voelde me verschrikkelijk.
Toen ik thuis kwam barste ik in tranen uit, het ging nu echt te ver. Ze hebben zelfs een keer voor mijn huis gestaan en gewacht tot ik naar buiten kwam. Mijn vader heeft er toen voor gezorgd dat ze weg gingen. Maar wat moest ik nu doen, dit kan toch niet eeuwig doorgaan? Ik heb al met een mes en pillen in m’n hand gestaan. Ik wist het echt allemaal niet meer.
Een paar weken later gebeurde hetzelfde als altijd. Ik kon er nu echt niet meer tegen. Ik zette mijn muziek uit en sprak ze tegen op een luide, felle en sterke manier tegen, maar zonder scheldwoorden te gebruiken. Ik zag hun geschrokken gezichten en besefte dat ik dit keer echt indruk had gemaakt.
Nu, een paar maanden later, gaat het al veel beter met me. Ik ben veel sterker dan eerst en word minder lastig gevallen.
Eén ding moet iedereen onthouden: Kom voor jezelf op!