Het vrouwtje bij de koffieautomaat

Het lijkt wel alsof ze altijd in de supermarkt is wanneer ik er ook ben. Bij de koffieautomaat voor een gratis bakje. Daar zit ze dan, pratend en zittend op haar rollator. Niemand die luistert. Helemaal alleen. Een oud vrouwtje dat altijd maar hardop mompelt, tegen niets en niemand gericht, met haarzelf in discussie. Die ik op een dag soms wel meerdere keren bij toeval op straat tegenkom. In gedachten wijs ik haar na, wat een raar vrouwtje. En altijd schuifelt ze maar voort of zit ze op haar rollator bij de koffieautomaat. Altijd maar weer. De ogen starend in het oneindige.

In al die jaren is het vrouwtje vast wel meerdere mensen opgevallen. Ze zal bij velen waarschijnlijk ook wel te boek staan als de dorpsgek. Dat vinden wij grappig, toch? Wanneer iemand onsamenhangend tegen zichzelf praat en zodoende automatisch voor aap staat. Althans, zo denk ik ook. Ook ik krijg pretoogjes om een volwassen man die in de winkelstraat rond paradeert in een rokje met daaronder een regenboogmaillot. Of om een te dronken zwerver die met een gitaar zonder snaren een ode brengt aan voorbij lopende vrouwen. Ik doe net zo graag mee aan de dorpsgekkenhype. Ze zijn grappig, maar ook een beetje sneu en eigenlijk leven we stiekem wel een beetje mee.

Maar ik weet ook van mezelf dat ik nooit tegen die meneer zou zeggen dat hij er gek uitziet of dat de snaren van zijn gitaar ontbreken. Ik weet ook dat het vrouwtje er altijd is, maar niet wie ze is. Of wat ze precies zegt en denkt. En waarom ik haar eigenlijk zo vaak tegenkom. Op dat moment kijk ik weg en loop ik meestal snel door. Ik durf niet. Net als vele mensen kijk ik weg en gniffel misschien een beetje. Toegegeven, ik ben lid van de schijterd-op-afstand-club. Gelukkig ben ik niet het enige lid van deze club besmet met het wegkijksyndroom.

Is dat niet gewoon het probleem? Dat ons allemaal hetzelfde opvalt wanneer een of ander gewelddadig kopschop filmpje opduikt van die minder vredelievende dorpsgek. Buiten de gruwelijkheden om, zien we die mensen aan de zijlijn staan die doen alsof hun neuzen bloeden. Schandalig dat niemand optreedt, zeggen we social in koor. Maar zijn die zijlijnmensen eigenlijk niet gewoon jij en ik? Jij en ik die een beetje meeleven met dat vrouwtje bij de koffieautomaat, maar wel wegkijken en er behoedzaam voorbij lopen om in het pad ernaast een pak hagelslag te pakken. Misschien is het tijd voor een gratis bakje koffie in plaats van hagelslag.