Held

Opeens bekroop mij het gevoel dat ik niet alleen was in huis, het was een vaag maar een wel alom aanwezig gevoel. Op mysterieuze wijze werden mijn ogen als vanzelf naar een bepaald punt getrokken.
En toen, een schreeuw, een deins achteruit, want boven de bank daar zat ie: De Spin!!!

Ik herpakte mezelf, ‘Kom, kom, het huis is groot genoeg voor ons twee’, maar ik vertrouwde hem niet. Wie verzekerde mij dat De Spin geen ongewenste toenadering zou zoeken in lichamelijk contact?
Ik had hem toch ook niet uitgenodigd, nee, het was zeker De Spin moest gaan.

Als ie even niet keek zou ik De Spin kunnen ombrengen, maar dát vond ik te ver gaan, ook De Spin had het recht om te leven. Ik moest het listig aanpakken. De deur naar het terras alvast op een kier, met een glas en het tv-gidsje in de hand sloop ik nader, hij zag me nam een gevechtshouding aan en ik meende dat ie siste. Maar nu in de hitte van de strijd hield niets me meer tegen, met een snelheid die in geen enkele James Bond film zou misstaan, leidde ik hem met een onverwachtse beweging van de ene hand af en plaatste met m’n andere hand het glas over De Spin heen.
De Spin scheen radeloos, was zich ervan bewust dat ie geen kant meer op kon, ik benutte het moment van euforie om de ondraaglijke spanning van het moment even te laten bezinken alvorens ik het moeilijkste onderdeel van de operatie moest gaan uitvoeren: Het tv-gidsje op het juiste moment onder het glas plaatsen. Zweetdruppels parelden langs mijn slapen naar beneden, De Spin gleed in wanhoop naar de bodem van het glas en in één soepele beweging schoof ik het gidsje tussen glas en muur in.
De Spin wist het nog niet, maar slechts enkele stappen was hij van de vrijheid verwijderd.
Op het terras heb ik hem op een plant gezet alwaar hij van zijn angstige avontuur kon bijkomen.

En ik voelde me een held!