Echte lef!

Lef is in mijn ogen een door velen verkeerd begrepen woord. Lef is in mijn ogen iets positiefs. Iets goeds waarvan je blij mag zijn dat je het bezit. Vandaar dat je mensen ook wel hoort zeggen; “heb niet het gore lef om dat te wagen.” Je hebt dus lef en gore lef. Dit stuk gaat over lef en niet over gore lef. Gore lef van voetbalhooligans die na een verloren of gewonnen wedstrijd de boel kort en klein slaan. Gore lef van tieners die andere tieners net zo lang tegen het hoofd aan schoppen totdat ze in coma raken. Gore lef van mensen met kansloze zelfmoordmissies gestoeld op niets anders dan angst voor het onbekende. Nee, daar gaat dit niet over.

Als je lef hebt dan durf je wat te doen wat de meeste anderen niet zouden doen. Je zet jezelf over je eigen angsten heen en doet iets voor een ander. Je doet iets voor een ander van wie je van tevoren weet dat diegene jou onmogelijk kan terugbetalen.
Zo lag ik eens onnozel op mijn bank thuis scrollend door wat facebook berichten op mijn telefoon. Ik kwam een filmpje tegen van een Peruaans jongetje op de achterbank van een auto wat niet meer ademde. De moeder hevig huilend en schreeuwend om hulp. In totale paniek was ze, want haar jongen ademde niet meer. Binnen enkele seconden schoot een blijkbaar gealarmeerde Peruaanse politie agente te hulp. Ze duwt de moeder en omstanders opzij en begint direct met het reanimeren van de schijnbaar kansloze peuter. Met korte hevige stoten pompt ze met één vlakke hand op het borstje van de peuter. Het borstkastje lijkt het nog maar net aan te kunnen. 1,2,3,4,5 na een aantal ferme borstcompressies buigt ze over het ventje heen en blaast een hap lucht in één keer in de mond en in de neus. En weer gaat ze verder met het kunstmatig rondpompen van het bloed. 1,2,3 dan ineens begint het ventje weer uit zichzelf te ademen en braakt nog wat na. Daarna begint het keihard te krijsen.

De vader die inmiddels ook is gearriveerd bij het rechter achterportier van de auto begint te huilen als een klein kind als hij zijn zoon in handen geduwd krijgt. De agente kruipt hijgend en zwetend op de achterbank van de auto. Daar waar zojuist beiden aan het vechten waren voor het leven van de een, ligt nu de ander op adem te komen en veegt de druppels zweet van haar voorhoofd. Een collega politie agent komt erbij staan en klopt haar op de schouder. Hij zegt iets in een voor mij onverstaanbare taal. Ik denk dat hij zei: dat heb je fantastisch gedaan, jij hebt lef!