Dansen is dromen met de benen

Over lef gesproken: al zwemmend door het donkere gat in een heel diep chloor bad, voor de klas vertellend over vurige vulkanen of dansend een eigen choreografie opvoeren. Ook ik was ooit zo’n eentje. Een jong blond meisje, met lange benen, sierlijke armen en een dun postuur. De maten van een ballerina met het gebrek aan vertrouwen van een verstoten katje. Verstoten was ik allerminst, want mama stond altijd aan de zijkant, aan te moedigen als een vlinder te zijn: vrij en vol overgave, maar blind voor eigen schoonheid. De fantasie om ooit een echte danseres te zijn is slechts een vervaagde kinderwens. Een situatie die vele inmiddels volwassen mensen vast met mij delen.

Daarom is lef: kiezen voor eigen dromen en durven te doen. Vooral dat doen is zo belangrijk, weten wat je belangrijk vindt en hiervoor gaan. Het leven eigen maken, door het zelf in te delen. Soms is dat heel moeilijk, te kiezen tussen massa en macht. Mensen gaan elkaar immers achterna, we gaan met z’n allen. Wanneer een ingestorte kledingfabriek in Bangladesh vele kinderhandjes kapot knijpt zijn we allemaal verontwaardigd en boos, maar bij een nieuwe vestiging van Primark – tevens werkgever van de kinderhandjes in Bangladesh – staan we massaal in de rij om vervolgens allemaal in dezelfde ‘onesie’ op de bank te ploffen. Die massa overheerst maar degene met lef, bewandelen een eigen pad. Keuzes maken hoort daarbij, want een pad is niet als een gespreid bed. Het is een knop, die moet slechts enkel om.

Wanneer je eenmaal aan het lopen bent is erkenning er waardering nodig om niet te verdwalen, want niks is meer zonde dan een verdrongen talent of verstopte droom.

Daarom dank ik allen mensen die kijken naar een mens als individu, die lef erkennen en ondersteunen, maar ik dank vooral de powervrouwen en helden zonder vrees, zij die lef durven.

Dansjuf Janine schreef tien jaar geleden in mijn poëzie boekje:’ Dansen is dromen met de benen.’ Ook al dansen de benen soms niet meer, laat het hoofd altijd dansen.