Bericht aan mijn medereiziger
Bericht aan mijn medereiziger
Je kijkt me aan alsof je wilt zeggen "Waar haal je het lef vandaan om te verwachten dat ik mijn tas van de bank haal zodat jij naast me kunt gaan zitten". Reizend tussen Den Haag en Leiden en ‘s middags in omgekeerde richting, verbaast het me elke dag weer. De Metro kopt ‘NS zet langere treinen in om iedereen mee te kunnen nemen tijdens de spits’. Mijn voorstel: verwijder iedereen die het lef heeft om tijdens de drukke momenten in de trein zijn of haar tas naast zich op de bank te zetten en de medereizigers zo te dwingen tot de haast smekende vraag: "Mag ik hier zitten?" Kijk om je heen hoe druk het is en kijk vooral naar boven, naar die zee van ruimte die we bagagerekken noemen! Je hebt je mond vol van bad bed en brood, bankdirecteuren en waar gaat het heen met deze wereld. Maar rekening houden met je medereiziger, een simpele handreiking om ook hun reis aangenaam te maken, dat schiet er even bij in, dag na dag.
Ik begrijp je wel hoor. Vroeg opstaan en op de fiets naar het station. Een plekje zoeken in de fietsenstalling, die lul van een vent die net aan komt fietsen en het laatste plekje inpikt zonder zich ook maar een moment af te vragen of hij aan de beurt was. In de rij voor koffie en dan de stroom van mensen die in tegengestelde richting van waar jij je naar beweegt over je heen walst, tegen je aan stoot en de net gekochte koffie over je hand laat klotsen. Het valt ook allemaal niet mee hè? En dan moet je werkdag nog beginnen!
Des te meer verbaast het mij dat je mijn dag ook zo moet verkloten. Als je zoveel ontberingen hebt moeten doorstaan om de trein te kunnen nemen, als je de mensheid om 8 uur ‘s morgens al drie keer vervloekt hebt. Hoe krijg je het dan voor elkaar om alleen maar aan jezelf te denken en een soort Chinese muur om je heen te bouwen zodat ik, je medereiziger, jou moet gaan vragen of ik naast je mag zitten? Wat een lef! Heb het lef eens om lief voor mij te zijn en leg je tas gewoon in het bagagerek, gelijk, als je gaat zitten. En roep: "Hier, hier is nog een plekje vrij."