De man met de rozen

Mei 1996. Uitgelaten hangen mijn vriendinnen en ik aan de bar van ons favoriete café in Amsterdam. Het regent zonnestralen, de stemming is opperbest. Zoals iedere week bespreken we de hoogtepunten van ons vrije studentenleven, als ik op mijn schouder word getikt. Ik kijk om in de ogen van een kleine, vriendelijke man. Zwart leren jack, snor, rozen in zijn hand en om zijn nek een gigantische Polaroidcamera. “You want picture?” Een belangrijk moment. Want wat doen we? Leggen we een tientje neer om deze gezelligheid te laten vereeuwigen, of blijft het bij een herinnering in ons hoofd en een kater de volgende dag? In mei 1996 moest je daar nog over nadenken. Een fotograaf was toen nog een fotograaf, en van social media, selfies, smartphones en Kim Kardashian hadden we nog nooit gehoord.

“Vroeger was alles beter.” Mijn oma zei het, mijn moeder volgens mij niet, maar ik wel. Het is mei 2015. Voor de tiende keer vandaag trek ik een iPhone uit de handen van mijn middelste zoon (8). “Mam! Ik moet alleen nog oogsten.” Hij speelt Hay Day. De enige moestuin die hij in het echt kent, kregen we bij Albert Heijn. Was vroeger dan alles beter? Waren foto’s leuker, omdat ze nog konden mislukken? Waren de avonden memorabeler, omdat we gesprekken immer ‘in het echt’ voerden?

Twee dagen later. Diezelfde zoon en ik hebben ons op de bank geïnstalleerd met thee en chocolade en kijken naar de finale van het Eurovisie Songfestival. Het is gezellig, voelt als vroeger, en allebei hebben we een duidelijke mening over de liedjes, het decor en de deelnemers. Behalve met hem praat ik ook nog met een handvol anderen. De jurk van Griekenland, het kusmoment van Litouwen, de keel van Italië – alles wordt ad rem becommentarieerd en hilarisch beschreven via Facebook op ‘mijn tweede scherm’. En dat is genieten. “Zweden moet winnen!” Zowel op de bank als online zijn we het roerend met elkaar eens. Het nummer is wellicht geen wereldhit, de interactie tussen zanger en animatie is behoorlijk indrukwekkend. “Zweden begrijpt waar je anno 2015 mee kunt komen,” zo schrijf ik.

En zo is het. In de digitale tijd waarin ALLES mogelijk kun je, zelfs op het Eurovisie Songfestival, helemaal los. Het geeft te denken. Bij mij althans. De volgende dag vertel ik het meteen aan mijn zoon. Toen de punten werden verdeeld sliep hij al. Ook spreken we af dat hij voortaan alleen in het weekend mag zaaien en oogsten. Hij vindt het goed. Vroeger was alles niet beter. De truc is met vandaag de dag leren omgaan.