Afscheid nemen bestaat niet

Twee weken terug bericht van de tante van onze jongste pleegzoon. Hij
is bij hun niet op verlof verschenen. Waarom loopt hij nou weer weg?
Ik was boos en wilde het niet begrijpen.

Maar ik ben dan ook opgegroeid binnen een ‘happy Tros gezin’. Met veel
liefde, rust en veiligheid.

Hij heeft op meer dan vijftien plekken gewoond in z’n leven. Zijn
moeder amper gekend in z’n jonge leven. Vader is nooit in beeld
geweest. Zijn oma, die een mama en oma ineen was voor hem, wordt wreed
weggerukt uit zijn leven door een noodlottig ongeval. Bij de
begrafenis van zijn oma heb ik de psycholoog, waarbij hij toen onder
behandeling was, gevraagd wat de gevolgen kunnen zijn van een leven
wat onze pleegzoon al achter de rug heeft. Verslaving en depressies.

Verslaving lijkt nu onderdeel te worden van zijn leven. Gisteravond is
hij weer verschenen op het terrein van de instelling, zo stoned als
een garnaal. Zijn mentor heeft een vermoeden waar hij zich heeft
opgehouden de afgelopen weken. De kans is daarom groot dat hij diverse
middelen gebruikt heeft, naast de drank.

Naast boosheid heb ik dan verdriet. Want ik heb door mijn fijne jeugd,
mijn lieve familie en vrienden om mij heen, totaal geen idee hoe het
voelt, als je deels ‘alleen op de wereld bent’. Hij heeft op zoveel
plekken gewoond. Geen vader en moeder hebben waar je altijd op terug
kan vallen. Diverse stoornissen hebben, waar je deels zelf niks aan
kan doen.

Wat zal ik doen als ik in zijn schoenen zal staan? Zal ik het leven
dan aan kunnen? Zal ik ook niet naar middelen gaan grijpen om het
leven dragelijker te maken?

Van de week in de auto hoorde ik het nummer van Marco Borsato voorbij komen:
‘afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg, maar verlaat je niet’

Ik moest huilen.

Het afgelopen jaar zijn mijn man en ik bezig ‘afscheid te nemen’ van
hem, met vallen en opstaan en met veel verdriet. Het moet. Ter
bescherming van onszelf, ons gezin, onze dochter van vier.
De kans is groot dat zijn verslaving erger wordt. Dat dit nog maar een
druppel op een gloeiende plaat is. Met heel mijn hart hoop ik dat we
het fout hebben, maar mijn verstand zegt anders.

We zullen hem altijd blijven opzoeken, waar hij ook woont, vrijwillig
of gedwongen. Ik zal hem blijven bellen en ons gesprek zal standaard
eindigen met de woorden; “love you”. Hij blijft onderdeel van ons
leven. Zijn foto’s hangen in ons huis. De lievelings knuffel van onze
dochter heeft hij gegeven

Afscheid nemen bestaat niet