Iris Hermans Binnenland 22 sep 2017, 06:35

Leestijd: 4 minuten

Paradijs voor fanatieke bowlers én mooie feestneuzen

Dit glanzende ballenparadijs is een begrip voor zowel fanatieke bowler als hippe partyminded Amsterdammer, die z’n ballen al oppoetst voor 30 september, want dan is er weer een Club Knijn!

Op en topgepoetst door Rico

Na een zware avond vol harde ballen over zich heen, liggen ze er weer glanzend bij, smachtend naar de volgende lading. Baan 1 tot en met 18 is op deze ochtend weer op en top opgepoetst en goed in de olie gezet door bowlingmonteur Rico. Het is een spannende dag: over een paar uur komen de nieuwe houten pins slash kegels -al is dat eigenlijk een verboden woord in bowlingland- die hun plastic broeders die al ontelbare keren de grond hebben geraakt, vervangen. ,,Speelt nét wat lekkerder.” Ilse Knijn begint te lachen, ,,heb ik van horen zeggen tenminste…”

Groot hart, net als haar vader

Verschillende lesjes, oefenen met vrienden, de kunst afkijken: het mocht allemaal niet baten, verklapt ze ,,ik kan gewoon écht niet bowlen!” Maar gezellig vindt ze het sfeertje eromheen wel en ze zit boordevol ideeën voor Knijn. Ze is aandeelhouder en directeur, al vindt ze dat maar ‘ongezellig’ klinken. Haar zus Olga is de andere aandeelhouder, maar is als stewardess en duikinstructeur veel minder op ‘de zaak’ te vinden. Zijzelf elke dag, ,,ik had er altijd al veel mee, ook toen mijn vader nog leefde.” In 2009 overleed Paul Knijn en een rare tijd brak aan, met groot verdriet aan de ene en de zaak aan de andere kant. Ook zij heeft een groot hart voor het familiebedrijf, waar ze de nostalgie in ere houdt. Zo staat de flipperkast in de hoek, drinkt Knijns vriend en bowlinglegende Henk er al decennialang een bakkie, viert de bitterbal nog altijd hoogtij en is het steengrillen erna nog steeds een succes.

De allereerste, ,,en leukste!"

Knijn Bowling was de allereerste bowling in Amsterdam. In september 1971 opende het de deuren en is tot op de dag van vandaag een oase van plezier voor de recreatieve tot fanatieke bowler: zo worden de ballen hier op maandag en dinsdag opgepoetst door de fervente bowlers van Knijn 1 en 2 en zijn er de vele verjaardagsfeesten en personeelsuitjes. Zelf gaan ze overigens niet bowlen als uitje. ,,We zijn laatst gaan kanoën, ook best leuk.” Al haalt ‘t het niet bij bowlen, bekent ze, ,,dat is gewoon veel gezelliger.” Tijdloos noemt ze het spel, maar deze vrolijke dame in haar tijgerrokje en stoere Dr. Martens gaat wel met de tijd mee. Binnenkort bierbanen met eigen tap, de VIP-banen én een aantal keer per jaar een altijd zeer geliefd feestje waar spelen en dansen als blacklight draad door de avond/nacht lopen.

Verhipping

Ruim drie jaar geleden had Ilse namelijk zin in wat nieuws. ,,Niet oneerbiedig bedoeld, maar die echte bowlers kende ik toen wel.” Ze snakte naar verhipping van het balspel, zocht contact met eventstylist Laura Luikens en het balletje ging rollen. Laura organiseert bedrijfsfeest tot merkactivatie en is as we write bezig met een héél geheim huwelijksfeest. Ergo: geen tipje van de sluier.

‘Vette plek!’

Laura kwam binnen bij Knijn, keek om zich heen en dacht: wát een vette plek voor een mooi feest! Samen met compagnon Guido Nuijten en Ilse sloeg ze aan het brainstormen en niet veel later werd-ie geboren: hun Club Knijn. ,,Geen discobowlen op van die suffe top 40 nummertjes”, zo verzekert ze. ,,Maar juist op lekkere disco en house!”

The Pineapple Club

Laura weet dankzij haar vernieuwende kijk op de stad mooie partijen met elkaar te verbinden. Zo komen de dj-boys van The Pineapple Club niet alleen een balletje gooien op 30 september, ,,maar ook om een goed feestje neerzetten.” Want dat is Club Knijn ten voeten uit: eerst die handen lekker losgooien door een potje bowlen (hoeft overigens niet) om ze daarna in de lucht te gooien en je beste discobenen voor te zetten op de dansvloer. En als je wilt, op hun nerdy bowlingschoenen, knipoogt Ilse en wijst naar de kast met tientallen paren.

Wie heeft toch onze..?

Ze wilde ooit mooiere laten maken, maar zag er toch maar vanaf. ,,Je wilt niet weten hoe vaak ze worden gejat!” Ze verdenkt studentenverenigingen, ,,na de ontgroeningen ontbreken bij ons opvallend veel linkerschoenen…” Wat misschien nog wel een ideetje is, zo mijmert ze tot besluit, ,,een GPS trackingsysteem in de zool, kunnen we overal door de stad onze schoenen weer terugvinden.”