Een rode neus op mijn vinger

EEN RODE NEUS OP MIJN VINGER

Ik sta aan een mooie grote poort en heb zojuist aangebeld.
Ondertussen bewonder ik al het moois om me heen want dit is de poort van Villa Pardoes.

Kees komt naar buiten gelopen en laat me binnen. “Hallo… ze staan binnen al op je te wachten. Ook een klein jongetje met zijn vader die speciaal naar je hebben gevraagd. Je ziet zo meteen wel wie ik bedoel.”

We gaan door de mooie grote zware deur naar binnen. “O” schiet het weer door me heen “wat is het hier toch fijn voor de kinderen en hun familie. Het is ook zo’n mooi gebouw met zo’n fijne sfeer.”

Ik val bijna om van verbazing als ik zie hoeveel kinderen en familie er in de gezamenlijke ruimte aanwezig zijn. Dát komt heel goed uit, want ik heb heel veel rode neuzen bij die ik uit wil delen aan de kinderen.

Even later zie ik allemaal kleine clowntjes maar óók een tienerclown met een rode neus lopen. Dat is mooi, even met iets anders bezig zijn dan die vervelende ziekte.
Dan zie ik het jongetje naast zijn vader op de rand van het podium zitten. Hij heeft zijn rollator aan de kant geschoven. Ik loop zachtjes naar hem toe, maar zie dat hij het eigenlijk allemaal best wel spannend vindt. Een clown op klompen…met een witte jurk….en grijs haar…..

Ik neem ruim de tijd en rust en blijf op afstand. Natuurlijk weet ik dat hij me constant volgt met zijn ogen.

Hij vindt me wel interessant… maar tegelijkertijd…ook heel spannend.

Ik pak een rode neus en zet die op mijn vinger. Zelf ben ik heel laag bij de grond en zoek nog geen oogcontact. Mijn vinger…..die gaat het eerste contact leggen…..met de rode neus.

Heel langzaam gaat mijn vinger steeds dichter naar het jongetje toe…een centimeter……tien centimeter…een halve meter…twee meter…en dan…mijn handpop, een beertje, pakt de rode neus en geeft hem aan de jongen.

De afstand is nu wel heel klein en al neuriënd en heel langzaam kom ik dichter en dichter bij.

En dan…ja hoor……daar verschijnt de grote glimlach waarop ik heb gewacht en het ijs is gebroken. We spelen samen en het wordt een fijn, intens contact. Niet met veel bombarie en retteketet maar met mimiek, neuriën, zingen, muziek en elkaar aanraken.

Dag lieverd…ik hoop dat je een fijne week hebt gehad in Villa Pardoes!!!!

Contactclown Doeke speelt en werkt in de zorg voor kinderen en volwassenen met een ernstige ziekte of een verstandelijke en/of meervoudige beperking.

Dit is een beschrijving van een van de contacten tijdens het spelen van Doeke.

www.contactclowndoeke.nl