Hendriëlle de Groot
Hendriëlle de Groot Televisie 22 mei 2024, 
Leestijd: 4 minuten

Leven naast de dood over het verlies van je kind: ‘Emotionele aardbeving’

Leven naast de dood over het verlies van je kind: 'Ik heb letterlijk hartenpijn'
De uitvaart van de 17-jarige Pedro. Foto: Leven naast de dood

Het is het ergste wat je als ouder kan overkomen: je kind verliezen. In de nieuwe serie Leven naast de dood worden drie gezinnen gevolgd die recent of al langer geleden een kind hebben verloren. Hoe gaan zij om met dit grote verlies?

Als je beide ouders verliest, ben je een wees. Als je je partner verliest, ben je weduwe of weduwnaar. Maar als je een kind verliest, zijn daar letterlijk geen woorden voor. Het is helaas de bittere realiteit in de levens van de ouders Simone en Paul, Robert en Livia en Anne Floor en Thomas.

Metro schreef al eerder een Blik op de Buis over Leven naast de dood.

Leven naast de dood

Simone en Paul hebben drie kinderen, zoon Sten en dochter Luus. Wies is drie jaar geleden overleden, op 8-jarige leeftijd. Toen hij één jaar oud was, werd er al een gezwel in zijn buik ontdekt, dat kon worden verwijderd. De zorgen en angsten bleven, en later keerde de tumor terug, met fatale gevolgen. Op 7-jarige leeftijd, als Wies hoofdpijn heeft en misselijk is, wordt snel duidelijk dat er meer aan de hand is dan een griepje.

„Ik vertelde Wies dat hij een balletje had in zijn hoofd”, vertelt Simone. „Hij vroeg toen: is het een goed of een slecht balletje?” Ze is vooral boos. „Hij was bezig met zijn zwemdiploma, en deed alles heel goed. Ik dacht: wat zeggen jullie nou?” De ouders zijn strijdbaar, maar het mag niet baten.

Nu proberen ze hun leven op te pakken, maar dat gaat moeizaam. Het huis is hetzelfde gebleven. Ze dekken een bordje voor Wies, waar ze een klein hartje opleggen. „Zo maak je visueel duidelijk dat Wies nog steeds aan tafel hoort te zitten.”

Stofwisselingszieke

Robert en Lisa nemen afscheid van hun 17-jarige zoon Pedro, die een week geleden overleed aan een stofwisselingsziekte. Het grote verdriet is duidelijk zichtbaar, bij zijn ouders en drie zussen. Als Pedro acht jaar is, wordt een zeldzaam syndroom bij hem vastgesteld, waardoor hij steeds verder achteruit gaat. Moeder Lisa zorgt jarenlang voor hem. „Ik heb beloofd: ik laat je niet alleen. Ik blijf bij je tot het laatste moment.”

De zoon van Reinier (25) kwam ruim dertig jaar geleden om het leven door een bomaanslag in Tel Aviv. Met grote regelmaat bezoekt hij het graf van zijn zoon. Hij vertelt over de diepe sporen die het verlies heeft nagelaten in zijn leven.

De laatste vakantiefoto’s

Anne Floor en Thomas verloren hun dochter Julie Emma. Op 9-jarige leeftijd overleed zij aan een hersentumor. Ze was een levendig meisje, dat hield van toneelspelen en dansen.

Tijdens een vakantie bleef zij maar hoofdpijn houden. Vanuit het slaapkamerraam van het vakantiehuisje bij de Loosdrechtse Plassen maakte ze nog een paar foto’s van de zonsondergang. Vlak daarna krijgt ze een epileptische aanval, waar ze niet meer uit komt. Met gillende sirenes wordt ze naar het ziekenhuis gebracht.

Er vallen veel vitale functies uit, ze kan amper lopen en praten. Die beelden zijn erg aangrijpend om te zien en komen diep binnen. Uiteindelijk is daar het moment dat haar ouders afscheid moeten nemen van hun mooie dochtertje. „We konden haar gelukkig vasthouden. Dat heeft twee uur geduurd, dat zo’n klein mensje het leven verlaat. We zeiden: je mag gaan, het is goed zo”, zegt haar moeder.

Rouwdeskundige Manu Keirse: ‘Verlies kind is emotionele aardbeving’

Anne Floor en Thomas schakelen professionele hulp in. Ze kloppen aan bij de bekende rouwdeskundige Manu Keirse. „Als ouders hun kind verliezen, stort hun hele wereld in. Ik vergelijk dat vaak met een emotionele aardbeving. Je moet onder het puin vandaan zien te komen, en de stukken lijmen. Alles verandert op dat moment: je gezin, je hobby’s en werksituatie.”

„Binnen het gezin wordt met zo’n emotionele aardbeving iedereen weggeslingerd. Je moet elkaar en het gezin terugvinden. Je hebt dan mensen nodig uit je omgeving, die weten dat dit normaal gedrag is, van normale en evenwichtige mensen, die met een zwaar trauma geconfronteerd worden”, zegt Keirse.

De uitleg van Keirse zorgt voor een extra dimensie in het programma, dat op integere wijze wordt gebracht. Pijnlijk is ook als Anne Floor en Thomas vertellen dat niet al hun vrienden in staat zijn om met de ‘deining mee te bewegen’.

“Leven kan ongelooflijk wreed zijn”

Op X zijn de kijkers diep geraakt. „De ondraaglijke pijn van het verlies van je kind. Deze docu raakt me tot op het bot”, schrijft Lieke. „Het leven kan ongelooflijk wreed zijn. En de dood nog meer.”

Voor sommige ouders is het verlies van hun kind helaas ook de rauwe realiteit. „Het overvalt me soms opeens nog, zelfs na 26 jaar”, schrijft Inge.

Anneke schrijft heel treffend: „De club waar je niet bij wilt horen. Maar gek genoeg ook de enige club waar je je begrepen weet.”

https://twitter.com/AnnekeCatsburg/status/1790709193726418951

Een leven lang moeder van een gehandicapt kind: ‘Job is al 58 jaar mijn baby’

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.

Reacties