Maud Nachtboek van Maud 25 mei 2020, 20:00

Leestijd: 5 minuten

#148 ‘Papa en ik… het is een gesloten boek’

Maud’s vader heeft aangegeven dat hij naar een afkickkliniek wil vanwege zijn alcoholverslaving. Maud en haar broertje zijn dolblij dat hun vader die grote stap wil nemen, maar botsen tegen het feit dat zo’n beetje alle klinieken overvol zijn. Pas over drie weken kan hun vader op zijn vroegst terecht voor een intakegesprek. Maud trekt daarom bij hun in om een beetje voor hem te kunnen zorgen en te letten op zijn alcoholgebruik. Ze stuit op een oude kaart van Jelle, haar ex-vriend, en besluit hem te bellen. Ze spreken af, maar tot haar schrik is Jelle wel heel joviaal: hij is dolblij om haar te zien en geeft haar een kus op haar voorhoofd.

Ik weet niet goed hoe ik moet omgaan met het joviale gedrag van Jelle. Zou hij niet weten dat ik bezet ben? Ik twijfel om het te zeggen, want als hij het wel weet en het is niet zo bedoeld maak ik er meteen weer zo’n gek sfeertje van…

Terwijl ik twijfel gaat er al een halve minuut voorbij en besluit ik er geen opmerking over te maken. Jelle en ik kennen elkaar al hartstikke lang, hij heeft me alle hoeken van de kamer laten zien en we kennen elk plekje op elkaars lichaam. Zo’n kus stelt niet veel voor toch? Toch voelt het raar.

Jelle praat honderduit en lijkt oprecht blij mij weer eens te zien. Ik voel hetzelfde bij hem, maar ergens voelt het ook awkward. Ik durf niet te beginnen over Tommy, bang om de sfeer te verpesten. Ergens haat ik mezelf: als Tommy dit zou doen bij mij – afspreken met een ex dus – dan zou ik woest zijn. Maar als er niks lichamelijks gebeurt tussen mij en Jelle dan doe ik niks fout toch?! Toch durf ik niet te antwoorden als ik zie dat ik een appje van Tommy binnen heb gekregen. Bang dat hij me belt en ik aan beiden partijen moet gaan verantwoorden wat ik aan het doen ben. Pff…

Lees ook: #147 Ik mag toch wel een beetje afleiding hebben?

De middag met Jelle was verfrissend. Iemand die mijn ouders goed kende en die mij ook al jaren door en door kent is in sommige gevallen toch net iets makkelijker mee te communiceren dan al die nieuwe vrienden. Met mijn vader lijkt het de hele week wel aardig te gaan. Ik zorg ervoor dat hij goed eet en mijn broertje profiteert lekker mee van het feit dat er weer iemand in huis is die lekker voor ze kookt. We hebben gezamenlijk alle alcohol uit huis weggegooid en praten de hele week niet over het drankgebruik. Ik weet niet of dit de manier is om hem van de alcohol af te krijgen, maar nu we pas over twee weken bij de afkickkliniek terecht kunnen voor een afspraak is dit echt even alles wat ik kan doen. En het lijkt voor nu prettig voor alle partijen.

Mijn moeder heeft me gevraagd om zondag te komen praten. Ze heeft de hele week gezeten met wat ik door de telefoon tegen haar heb gezegd en ook ik voelde me er rot over, maar ergens zat toch een kern van waarheid in wat ik naar haar schreeuwde. We besloten om te meeten bij het Amsterdamse Bos voor een fikse wandeling. Als ik haar zie schieten de tranen in mijn ogen. He verdomme, waarom moet die hele scheiding met papa nou zo ingewikkeld zijn?!

„Liefje!” kirt mijn moeder en de corona-regels volledig aan haar laars lappend geeft ze me een knuffel en kust mij op mijn voorhoofd. „Ik heb je zo gemist de laatste tijd! Het spijt me ontzettend. Hoe is het met papa?”

Gelukkig. Ze stelt in ieder geval de juiste vraag om dit gesprek mee te starten. Ik begin honderduit te vertellen dat papa gewoon doodongelukkig is en dat hij structuur en liefde in huis mist. Dat ik de hele week voor hen gekookt heb en dat het direct veel beter lijkt te gaan met hem. „Mam, ik weet dat er het nodige is misgegaan, maar kun je papa echt niet vergeven en gewoon terugkomen? Ik denk echt dat jullie bij elkaar horen en veel gelukkiger zullen zijn. Beiden!”

Ik zie dat mijn moeder van kleur verschiet. Ze begint te stamelen. Die prop in mijn buik die ik al jaren geregeld voel, komt weer eens opzetten. „Maud… Ik snap dat je dat wil, maar ik denk niet dat het gaat werken. Papa en ik… het is een gesloten boek. We houden van elkaar als vrienden… Tenminste; ik houd van hem als een vriend, maar niet meer als mijn geliefde. Ik ben zo gelukkig met Willem. Hij geeft me echt weer die ouderwetse vlinders die ik al jaren mis.”

Zuur kijk ik voor me uit. Die kut Willem van Tinder… Die kan toch niet tippen aan een man die jarenlang alles voor mijn moeder gedaan heeft en nu misschien één fucking keertje een scheve schaats gereden heeft?! Ik houd me in om uit te vallen en merk dat mijn moeder iets wil zeggen, maar naar lucht hapt alsof ze niet durft.

„Wat is er mam?” frons ik terwijl ik haar aan kijk en die prop voel groeien. Ze kijkt me angstig aan en begint nog erger te stamelen.

„Nou eh… nee laat anders maar. Dit is niet het moment”, hakkelt ze.

„NEE, wat is er?!” roep ik boos terwijl ik voor haar ga staan en de weg blokkeer, bang dat ze letterlijk wegloopt van dit moeilijke onderwerp.

„Maud, niet boos worden alsjeblieft. Het is voor jou heel moeilijk dat snap ik, maar ik ben echt zielsgelukkig met Willem. En eh…”

Even is ze stil. Geïrriteerd trek ik een wenkbrauw op, waarmee ik aan geef dat ze door moet praten.

Ze zucht en vervolgt: „Hij heeft mij eergisteren ten huwelijk gevraagd en ik heb ‘ja’ gezegd.”