Malu Pesulima Lifestyle Bijgewerkt: gisteren, 14:27

Leestijd: 2 minuten

Faalverhaal: ‘Ik gooide per ongeluk een Pokémonkaart van honderden euro’s weg’

Van briljant plan tot totale misser: het gaat sneller dan je denkt. In Metro’s rubriek Faalverhaal lees je hoe goede bedoelingen ontaarden in gênante situaties, ongemakkelijke stiltes en hilarische flaters. Want gedeelde schaamte is halve schaamte.

Deze week in Faalverhaal: Johanna gooide per ongeluk een Pokémonkaart van haar zoon weg die een klein fortuin waard bleek.

Lego en kiezelstenen

Johanna: „Ik ben moeder van een zoon van 12 en dacht inmiddels wel te weten hoe zijn wereld werkt: Lego op de grond, jaszakken vol kiezelstenen en een verzameldrang die elke week wisselt: van dino’s naar slijm naar stickers. Maar Pokémon? Dat blijft een taal die ik simpelweg niet spreek.

Mijn man en zoon zijn daarentegen volledig door het virus gegrepen. Pull rates, booster packs en PSA-grading: de termen vliegen door de woonkamer. Ik knik meestal gewoon, maar ondertussen heb ik geen idee wat ze zeggen en werk ik in mijn hoofd de boodschappenlijst af.

Pokémonkaart zonder hoesje

Op een middag liep ik de ordeloze kamer van mijn zoon binnen en besloot dat het tijd was voor een moederlijke interventie. Er lag van alles: knutselpapier, lege verpakkingen, afgekloven koekjes en ergens op zijn bureau een Pokémonkaart.

Los, zonder hoesje, half onder een stripboek geschoven. In die tijd gaf McDonald’s ook Pokémonkaarten bij een Happy Meal en daar lagen er bij ons thuis nog meer van rond te zwerven. Je begrijpt: ik dacht dat het zo’n gratis McDonaldskaartje was. En in mijn opruimwoede dacht ik er niet langer dan een halve seconde over na. Dus hup, kaart in de prullenbak. Einde verhaal.

Althans, dat dacht ik.

Pokémon-paniek

Die avond vroeg mijn zoon ineens: „Mama, heb jij mijn Charizard gezien? Ik had hem net gepulled!” Hij keek me aan met zo’n blik die je alleen kent van kinderen die écht in paniek beginnen te raken. Ik voelde meteen een steek in mijn maag.

Mijn man draaide zich om en zei: „Welke Charizard?” En toen mijn zoon de beschrijving gaf, zag ik de kleur uit mijn mans gezicht wegtrekken. Alsof hij hoorde dat goud was gestolen uit de kluis. Hij zei zacht maar net iets te dramatisch: „Nee… dat is de Charizard 151 full art. Die kan 300 euro waard zijn. En als je hem laat graden zelfs richting de 900.”

Ik kreeg het Spaans benauwd en durfde de waarheid niet te vertellen. Ik zag de teleurstelling op het gezicht van mijn zoon en dacht: dit ga ik niet nu opbiechten. Dus zei ik zoiets als: „Misschien ligt hij nog ergens?”

Schuldgevoel

Verrassing: de kaart is nooit meer gevonden. De prullenbak was al geleegd en het vuilnis was al weg. De Charizard lag waarschijnlijk ergens op de stortplaats tussen koffiecups en bananenschillen.

Uit schuldgevoel koop ik sindsdien om de zoveel tijd een nieuw pakje Pokémonkaarten voor hem in de hoop dat precies die kaart er ooit weer uitkomt. Tot nu toe helaas zonder resultaat.”

Reacties