Voorstelrondje

Waarom beginnen bijna alle heisessies, trainingen en afdelingsoverstijgende overleggen op het werk toch met een voorstelrondje? Natuurlijk is het fijn als je weet wie er tegenover je zit. Maar het kost, zeker bij grote groepen, wel erg veel tijd. Mijn record is een sessie waar driekwart van de tijd opging aan de voorstelronde.

De eerste die zich moet voorstellen heeft een zware taak, die moet de vorm bepalen. Ooit was ik voor klantbezoek bij een bedrijf waar de eerste (en jongste) deelnemer aan het overleg zich tijdens de voorstelronde introduceerde met: „Hoi, ik ben Siep. Ik werk hier nu twee maanden. Voetballen vind ik leuk en ik ben supporter van FC Utrecht. Ik woon nog thuis, samen met mijn ouders, broer en zus en twee cavia’s.” Waarna de overige aanwezigen alleen hun naam en functie noemden. Ongemakkelijk.

Rotte appel

Ongemakkelijk is ook dat de voorstelronde vaak via een bepaald format moet verlopen. Zo had ik een training waar je in de voorstelronde moest aangeven welke fruitsoort je zou willen zijn. De meest exotische fruitsoorten kwamen langs, van papaja tot passievrucht, terwijl de helft van de aanwezigen toch het beste te kwalificeren was als rotte appel.

Ik moest mij ook eens voorstellen volgens het format ‘Ik ben <naam> en wat niemand van mij weet is…’ Dan wordt de opdracht niet goed begrepen en hoor je juist dingen die iedereen al weet, zoals dat iemand veel sport of met modeltreintjes speelt of een groot gevoel voor humor heeft. Zelden hoor je iets interessants als „Hoi, ik ben Roger en in mijn vrije tijd ben ik deeltijdkannibaal. Ik denk wel aan mijn cholesterol, dus tegenwoordig eet ik alleen nog vegetarisch, eh, vegetariërs.”

Schatkist op zolder

Of je moet jezelf voorstellen aan de hand van je sleutelbos. Dan blijken vrijwel alle aanwezigen woonruimte met een slot op de deur te hebben en zijn er nog een aantal met een schuur of garage. Nooit heeft iemand eens een bijzondere sleutel, zoals die van het clubhuis van Satudarah of van een nog ongeopende schatkist die ze als kind bij opa en oma op zolder hebben gevonden.

Nu denk je misschien: ‘Hoe moet de voorstelronde volgens jou dan verlopen, ouwe zuurpruim?’ (weet je direct welke fruitsoort ik ben). Nou, wat dacht je van het aloude naambordje? Die laat je mensen dan zelf invullen. Klinkt saai, maar de wijze waarop dat gebeurt zegt al veel over de persoon in kwestie. De saaie figuur van Finance schrijft alleen zijn naam in blokletters, de hyperintelligente data-engineer schrijft zijn naam in binaire code, de huismoeke van de afdeling tekent gezellige bloemen bij haar naam en de lolbroek maakt een rebus waarvan de uitkomst een vies woord is. Louter voordelen wat mij betreft, want je hoeft niet ineens vijftien namen te onthouden en in vijf minuten ben je klaar.

Kunnen overleggen/heisessies/trainingen een stuk korter zijn en kan je daarna weer aan het werk. Of, nog beter, is er meer tijd voor de uitgebreide lunch die vaak bij een training wordt geserveerd.

Reacties